لب بستن

( مصدر ) خاموش ماندن سخن نگفتن : دبیر بزرگ آن زمان لب ببست بانبوه و اندیشه اندر نشست . ( شا. لغ. )

لب بستن. [ ل َ ب َ ت َ ] ( مص مرکب ) لب نگشادن. سخن نگفتن. خاموش ماندن. خموشی گزیدن. سکوت اختیار کردن :
دل من چو نور اندر آن تیره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب.بدو گفت برگوی و لب را مبند
که گفتار باشد مرا سودمند.دبیر بزرگ آن زمان لب ببست
به انبوه اندیشه اندرنشست.گشاده شد آن کس که او لب ببست
زبان بسته باید گشاده دو دست.نگویم لب ببند و دیده بردوز
ولیکن هر مقامی رامقالی.