گردخوان

گردخوان. [ گ ِ خوا / خا ] ( اِ مرکب ) سفره گرد. ( شعوری ). خوان مدور :
ما جمله بر آن گردخوان نشسته
جویان شده نان پاره جدا را.رجل اجراد و نان خشک بر او
گردخوان من و کباب من است.خورشید نان به حاشیه گردخوان ما
مانند آفتاب همی تازد از فلک.هر طرف چون آسمان صد گردخوان است
چون گدایی درگهش خوان گستران است.دل خوردن است قسمتم از گردخوان چرخ
از مرکز خود است چو پرگار دانه ام.جز زهر نداد در نواله
گردون که بشکل گردخوانی است. || میز گرد. ( ناظم الاطباء ). || کنایه از آسمان است که مدور و گرد است :
خلق از این گردخوان دیرینه
خورده سیلی و هیچ سیری نه.ز گردخوان نگون فلک مدار توقع
که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید.