واژه پارسی پهلوی آزیتاگ یا همان آزیتا از واژه "آز: خواهش بسیار، میل شدید، شهوت" به دست آمده و به چیم "برانگیزنده خواهش و شهوت" است. با فرهنگ کنونی شاید برخی با این سخن ستیزه جویی کنند، بی ( ولی ) باید اَبَرنگریست ( توجُّه داشت ) که این واژگان کهن از فرهنگ کهن ایرانیان آن روزگاران ریشه گرفته اند و نه از فرهنگ کنونی، و شاید از فرهنگی پیشتر از فرهنگ زرتوشتی یا از فرهنگ های همزمان بی جدای از آن. برای نمونه آستاراگ ( آستارا ) به چیم ( به گناه اندازنده، اغوا کننده ) و آستاراگان یا همان آستاراخان امروزی جدای مانده از مام میهن، در روسیه نیز جمع آن است.
