یبغو

یبغو یا جبغو یا پیغبو (انگلیسی: Yabgu)، یک منصب، عنوان و لقب سیاسی و اداری است که به ترکان در قرون اولیه اطلاق می شد. این عنوان بیشتر برای حکام، شاهان محلی، پادشاهان و خاقان های ترک به کار می رفت.

یَبْغو (قرن ۵ق)
موسی معروف به یبغوکلان، فرزند سلجوق بن دقاق (جد سلاجقه). با دو برادر دیگرش میکائیل و ارسلان (اسرائیل) رهبری گروهی از ترکمانان غز را در دست داشت . پس از درگذشت برادرانش، سرکردگی سلجوقیان به او رسید. او با طغرل بیگ محمد و چغری بیگ داود، پسران برادرش میکائیل، ترکان سلجوقی را که از شاه ملک حاکم جند شکست خورده بودند، به جنوب رهبری کرد. در ۴۳۱ق و پس از نبرد دندانقان ، مرو را تصرف کرد و در سلطنت طغرل بیگ به حکومت سیستان و برخی نواحی خراسان رسید. به سال ۴۵۶ق در هرات بر اَلپ ارسلان شورید، اما اَلپ ارسلان به تدبیر نظام الملک شورش او را فرونشاند. ضبط دیگر نام او بیغو است.