اگوتا کریستف

آگوتا کریستف. آگوتا کریستف (به فرانسوی: Agota Kristof) (به مجاری: Kristóf Ágota) نویسنده، شاعر، رمان نویس و دراماتورژ مجارستانی ساکن سوئیس که داستان هایش را به زبان فرانسوی می نوشت.
• «اوایل، هیچ میلی به غذا نداریم، مخصوصاً وقتی می بینیم که مادر بزرگ چطور غذا می پزد، بی آنکه دستهایش را بشوید و فین کنان توی آستین لباسش. بعدها، دیگر به این موضوع توجه نمی کنیم… بویی که می دهیم مخلوطی است از بوی کود، ماهی، علف، قارچ، دود، شیر، پنیر، لجن، خاک، عرق، ادرار و بوی کپک. ما بوی بدی می دهیم، درست مثل مادر بزرگ.»• «دوست داشتن کلمه مطمئنی نیست، دقت و عینیت ندارد. دوست داشتن گردو و دوست داشتن مادربزرگ این ها نمی توانند به یک معنا باشند. عبارت اول به طعمی دلپذیر توی دهان برمی گردد، و دومی به یک حس.»• «تل هیزم های سیاه رنگی که از بالا دیدیم، اجساد سوخته هستند. بعضی از آنها خیلی خوب سوخته اند و فقط استخوان های شان باقی مانده است. بعضی هم دیگر فقط سیاه شده اند. تعداد اجساد خیلی زیاد است. آدمهای قدبلند و قدکوتاه. آدم بزرگ ها و بچه ها. حدس می زنیم اول آنها را کشته اند، بعد روی هم تلنبار کرده اند و بنزین روی شان ریخته اند تا آتش بزنند. بالا می آوریم. دوان دوان از کمپ خارج می شویم. برمی گردیم. مادر بزرگ برای غذا صدای مان می زند، اما ما باز هم بالا می آوریم.»• «مردی می گوید: ـ تو خفه شو! زن ها تو جنگ هیچی ندیده اند. زن می گوید: ـ هیچی ندیده اند؟ الاغ! ما کلی کار و دلواپسی داریم: باید به بچه ها غذا بدهیم، از زخمی ها مراقبت کنیم. شما، جنگ که تمام می شود، همه تان یکهو قهرمان می شوید. مرده: قهرمان. زنده مانده: قهرمان. معلول: قهرمان. واسه همین است که شما مردها جنگ را اختراع کرده اید. این جنگ شماست. همین را می خواستید، خب انجامش بدهید، قهرمان های خرفت!»• «به کمک یک پتو، اسکلت ها را می بریم توی اتاق زیرشیروانی، استخوان ها را پهن می کنیم روی کاه تا خشک شوند. بعد، می رویم پایین و سوراخی را که دیگر کسی تویش نیست، پر می کنیم. بعد، ظرف چند ماه، جمجمه و استخوان های مادرمان و بچه را جلا می دهیم و برق می اندازیم، بعد به کمک سیم های نازک فلزی، با دقت اسکلت ها را دوباره می سازیم. وقتی کارمان تمام می شود، اسکلت مادرمان را از یکی از تیرهای سقف اتاق زیرشیروانی آویزان می کنیم و اسکلت بچه را هم به آن وصل می کنیم.»• «بیایید تو، دکتر. بله، اینجاست. بله، من به تان تلفن کردم. اتفاقی برای شوهرم افتاده. بله، فکر می کنم اتفاق خطرناکی بوده. خیلی هم خطرناک. باید برویم طبقهٔ بالا. توی اتاق خواب مان است. از این طرف. ببخشید، تخت مرتب نیست. وقتی آن همه خون را دیدم، کمی ترس برم داشت. نمی دانم با چه جرئتی می توانم پاک شان کنم. گمان کنم باید به زودی بروم جای دیگری ساکن شوم.»• «بیایید، اتاق همین جاست. شوهرم آنجاست، کنار تخت، روی فرش. یک تبر فرورفته تو سرش. می خواهید معاینه اش کنید؟ بله، معاینه اش کنید. همچو اتفاقی خیلی احمقانه ست، نه؟ تو خواب از تخت افتاده، افتاده روی این تبر… بله، این تبر مال ماست. معمولاً می گذاریمش تو سالن، کنار شومینه، برای شکستن چوب های کوچک… چرا کنار تخت بود؟ من از کجا بدانم؟ شاید شوهرم خودش این تبر را به میز پاتختی تکیه داده بود. شاید از دزدها می ترسید. خانهٔ ما خیلی دورافتاده ست.»• «… سگم را مسموم کردم. آخر ولم نمی کرد بروم. آویزون می شد به کتم، شلوارم، وقتی می خواستم سوار قطار بشوم زوزه می کشید. خب مسمومش کردم و زیر مجسمه خاکش کردم.»• «زندگی؟ چرا؟ من از گذشتم و هیچی پیدا نکردم. ماتیاس جواب داد: ولی چیزی برای پیدا کردن وجود ندارد، هیچ چیز. تو هستی، ماتیاس من به خاطر تو برگشته ام. خودت خوب می دانی که من فقط یک رؤیا هستم باید این را قبول کنی ساندور. هیچ چیز دیگر وجود ندارد، هیچ کجا. ساندور پرسید خدا؟ ماتیاس دیگر جواب نمی داد…»

wikiquote: آگوتا_کریستف

دانشنامه عمومی

نقل قول ها