البرت شوایتزر

آلبرت شوایتزر. آلبرت شوایتزر (به آلمانی: Albert Schweitzer) ‏(۱۴ ژانویه ۱۸۷۵–۴ سپتامبر ۱۹۶۵) پزشک، فیلسوف، عالم الهیات پروتستانیسم و موسیقی دان آلمانی است. وی در سال ۱۹۲۸ برندهٔ جایزه ادبی گوته و در سال ۱۹۵۲ جایزه صلح نوبل شد.
جایزه صلح انجمن نشر و کتاب آلمان
آلبرت شوایتزر در روز ۱۴ ژانویه سال ۱۸۷۵ در کایزرسبرگ، منطقه ای آلمانی زبان که پس از جنگ جهانی اول به دست کشور فرانسه افتاد به دنیا آمد. او کودکی خود را در یکی از روستاهای گونسباخ که پدرش در آن جا کشیش بود گذراند. وی به موسیقی علاقهٔ فراوان نشان داد و در ۹ سالگی نواختن ارگ را فراگرفت.
او در سال ۱۸۹۳، در دانشگاه استراسبورگ تحصیلات خود را در رشتهٔ الهیات و فلسفه آغاز کرد، در حالی که آموختن ارگ را در شهر پاریس ادامه می داد؛ و در سال ۱۸۹۹ دکترای فلسفه و در سال ۱۹۰۰ دکترای الهیات خود را گرفت. سپس در کلیسای سنت نیکلاس استراسبورگ به عنوان کشیش مشغول به کار شد. در سال ۱۹۰۵ تحصیلات خود را در رشتهٔ پزشکی آغاز کرد و در سال ۱۹۱۰ مدرک خود را گرفت.
آلبرت شوایتسر در سال ۱۹۱۳ به همراه همسرش هلن که پرستار بود به لامبرنی در گابن سفر کرد. در سال ۱۹۱۷، درحالی که به فرانسه سفر کرده بود، همراه با همسرش (که او نیز آلمانی بود) توسط نیروهای نظامی فرانسه دستگیر شد وتا سال۱۹۱۸ در حبس به سر برد. پس از آزاد شدن، تا سال ۱۹۲۴ در اروپا ماند و به برگزاری کنسرت یا شرکت در کنفرانس های متعدد پرداخت، آنگاه دوباره به لامبارنه بازگشت و به تأسیس بیمارستان در این شهر و روستایی برای سکونت جذامیان پرداخت.

آلبرت شوایتزر. آلبرت شوایتزر (۱۴ ژانویه، ۱۸۷۵ - ۴ سپتامبر ۱۹۶۵)، پزشک، فیلسوف، عالم الهیات و موسیقی دان آلمانی. وی در سال ۱۹۵۲ به دریافت جایزهٔ صلح نوبل نایل شد.
• «در زندگی هرکس، گاه پیش می آید که آتش درون به خاموشی گراید. این آتش سپس با رویارو شدن با انسانی دیگر، دوباره جان می گیرد. همه ما باید از کسانی که شور تازه ای را در وجود ما افروخته اند سپاسگزار باشیم.»• «هیچ مسوولیتی در جهان، بزرگ تر از انسان بودن نیست.»• «تا زمانی که بشر دایرهٔ محبت خود را به همهٔ موجودات زنده گسترش ندهد، روی صلح و آرامش نخواهد دید.»• «انسان اندیشمند می بایست مخالف تمام رسم های بیرحمانه باشد هر چند که به طور ژرف در سنت ریشه داشته باشند و هاله ای از تقدس گردشان را فراگرفته باشد. زمانی که امکان انتخاب داریم، می بایست از وارد کردن درد و رنج به زندگی موجود ات دیگر، حتی سطح پایین ترین آن ها بپرهیزیم. در غیر این صورت، انسانیت خود را فراموش کرده و خطایی به دوش کشیده ایم که هیچ چیز آن را توجیه نمی کند.»• «آه خدای بزرگ، دعای ما را گوش کن... برای حیواناتی که از آنها به سختی کار کشیده می شود، با آنها به خشونت برخورد می شود؛ برای تمام موجودات منتظر اسیری که بالهای خود را به میله ها می زنند؛ برای تمام آنهایی که شکار می شوند یا از بین می روند یا ترک شده اند یا ترسانده شده اند یا گرسنه هستند؛ برای تمام آنهایی که باید کشته شوند... و برای تمام کسانی که با آنها سر و کار دارند یک قلب دلسوز و دستهای نوازشگر و سخنان محبت آمیز آرزو می کنیم. ما را به دوستان واقعی حیوانات تبدیل کن تا در نعمتهای بخشایشگر شریک باشیم.»