شیار دایره ای: محوطهٔ استون هنج با شیاری دایره ای به قطر ۹۷٫۵۰ مشخص می شود که خاک آن را در دو کرانهٔ داخلی و خارجی اش انباشته اند. این دایره در شمال شرقی منقطع شده تا ورودی وسیعی را مشخص کند و انقطاع کوچکی نیز در جهت جنوب دارد.
«گورپشته»های شمالی و جنوبی: در حدود شمالی و جنوبی شیارِ دایره ای، دو گودی گرد قرار داشته که عتیقه شناسان از آن ها با عنوان «گورپشته» یاد می کردند، اما هیچ کدام گورپشته نیستند. هاولی در سال ۱۹۲۸ از آنها با عنوان «گورپشته های کذایی» نام می برد. هدف و تاریخ حفر این «گورپشته»ها معلوم نیست ولی از خاک انباشته شده در محیط «گورپشتهٔ» شمالی اینگونه به نظر می رسد که اینها پیش از شیار دایره ای محیطی حفر شده بودند. همچنین کف «گورپشتهٔ» جنوبی با گچ، اندود شده بوده است.
گودال های اوبری: حلقه ای از ۵۶ گودال، که در فاصلهٔ حدوداً ۵ متری در کرانهٔ داخلی شیار دایره ای قرار دارند. گودال های اوبری احتمالاً برای برپا کردن ستون های چوبی حفر شده بودند. امروزه ۳۲ تا از این گودال ها کاوش شده است.
استون هنج یادمانی پیشاتاریخی در دشت سالزبری ویلتشر در جنوب انگلستان است. این اثر، بازماندهٔ دوران نوسنگی و عصر برنز است و شامل حلقه ای از سنگ افراشت های سارسِنی است که به دور مجموعه ای نعل اسبی، مرکب از پنج سه سنگ سارسِنیِ برش خورده، قرار گرفته اند.
روی سنگ افراشت ها سنگ هایی افقی جای داشت که با اتصال کام و زبانه به یکدیگر محکم شده بود و در ارتفاع شش متری تشکیل حلقه ای پیوسته داده بود.میان سنگ های سارسِن، مجموعه هایی از سنگ های کبود قرار دارد که تنها در تپه های پرسلی ولز (در ۲۵۰ کیلومتری غرب استون هنج) یافت می شود.سنگ های استون هنج در ساختاری خاکی جای دارند که دربرگیرندهٔ شیاری دایره ای به قطر حدوداً صدمتر و حلقه گودال هایی نسبتاً هم مرکز است.
بنابر شواهد باستان شناختی، دشت سالزبری پیش از برپایی استون هنج هم منطقه ای با اهمیت آیینی بوده است. بااین حال پژوهشگران دربارهٔ کاربرد استون هنج اجماعی ندارند و هنوز دربارهٔ آن نظریه هایی نو عرضه می کنند.در قرون وسطی، افسانه هایی رایج بود که استون هنج را با مرلین و اسطورهٔ شاه آرتور مرتبط می ساخت و تا برآمدن رنسانس محبوب ماند.در قرون جدید، عتیقه شناسان استون هنج را معبدی مربوط به دروئیدها می دانستند که در میان بومی های بریتانیایی پیشه ورانی والاتبار بودند. اما امروزه باستان شناسان عمر استون هنج را دست کم دوهزار سال قدیمی تر از دروئیدها می دانند و هرگونه مناسبت بین دروئیدها و استون هنج را رد می کنند. بااین همه نام استون هنج قرن ها به اشتباه با دروئیدها گره خورده و باعث شده که امروزه دروئیدگرایان استون هنج را پرستشگاه خود بدانند.
«گورپشته»های شمالی و جنوبی: در حدود شمالی و جنوبی شیارِ دایره ای، دو گودی گرد قرار داشته که عتیقه شناسان از آن ها با عنوان «گورپشته» یاد می کردند، اما هیچ کدام گورپشته نیستند. هاولی در سال ۱۹۲۸ از آنها با عنوان «گورپشته های کذایی» نام می برد. هدف و تاریخ حفر این «گورپشته»ها معلوم نیست ولی از خاک انباشته شده در محیط «گورپشتهٔ» شمالی اینگونه به نظر می رسد که اینها پیش از شیار دایره ای محیطی حفر شده بودند. همچنین کف «گورپشتهٔ» جنوبی با گچ، اندود شده بوده است.
گودال های اوبری: حلقه ای از ۵۶ گودال، که در فاصلهٔ حدوداً ۵ متری در کرانهٔ داخلی شیار دایره ای قرار دارند. گودال های اوبری احتمالاً برای برپا کردن ستون های چوبی حفر شده بودند. امروزه ۳۲ تا از این گودال ها کاوش شده است.
استون هنج یادمانی پیشاتاریخی در دشت سالزبری ویلتشر در جنوب انگلستان است. این اثر، بازماندهٔ دوران نوسنگی و عصر برنز است و شامل حلقه ای از سنگ افراشت های سارسِنی است که به دور مجموعه ای نعل اسبی، مرکب از پنج سه سنگ سارسِنیِ برش خورده، قرار گرفته اند.
روی سنگ افراشت ها سنگ هایی افقی جای داشت که با اتصال کام و زبانه به یکدیگر محکم شده بود و در ارتفاع شش متری تشکیل حلقه ای پیوسته داده بود.میان سنگ های سارسِن، مجموعه هایی از سنگ های کبود قرار دارد که تنها در تپه های پرسلی ولز (در ۲۵۰ کیلومتری غرب استون هنج) یافت می شود.سنگ های استون هنج در ساختاری خاکی جای دارند که دربرگیرندهٔ شیاری دایره ای به قطر حدوداً صدمتر و حلقه گودال هایی نسبتاً هم مرکز است.
بنابر شواهد باستان شناختی، دشت سالزبری پیش از برپایی استون هنج هم منطقه ای با اهمیت آیینی بوده است. بااین حال پژوهشگران دربارهٔ کاربرد استون هنج اجماعی ندارند و هنوز دربارهٔ آن نظریه هایی نو عرضه می کنند.در قرون وسطی، افسانه هایی رایج بود که استون هنج را با مرلین و اسطورهٔ شاه آرتور مرتبط می ساخت و تا برآمدن رنسانس محبوب ماند.در قرون جدید، عتیقه شناسان استون هنج را معبدی مربوط به دروئیدها می دانستند که در میان بومی های بریتانیایی پیشه ورانی والاتبار بودند. اما امروزه باستان شناسان عمر استون هنج را دست کم دوهزار سال قدیمی تر از دروئیدها می دانند و هرگونه مناسبت بین دروئیدها و استون هنج را رد می کنند. بااین همه نام استون هنج قرن ها به اشتباه با دروئیدها گره خورده و باعث شده که امروزه دروئیدگرایان استون هنج را پرستشگاه خود بدانند.
wiki: استون هنج