اسلاونکا دراکولیچ

اسلاونکا دراکولیچ (انگلیسی: Slavenka Drakulić؛ زادهٔ ۴ ژوئیهٔ ۱۹۴۹) روزنامه نگار و نویسنده اهل کرواسی است.
• «کار سرنوشت بود که مادرم، برای اولین بار بعد از چهل و سه سال، در مراسم عشای ربانی نیمه شب شرکت کند؛ همین کریسمس گذشته بود و او برای دیدن من به زاگرب آمده بود. دیگر نه پدرم بود تا مانعش شود، نه ترسی از این داشت که رفتنش " خطا " باشد. انگار برای آنکه کارش را در چشم من توجیه کند گفت " مطمئنم اگه خودش هم امروز زنده بود می ذاشت برم". از صدایش این طور برمی آمد که در بی خدایی من ردَی از خشکی و تعصب پدرم می بیند. تصمیم گرفتم با او بروم… چیزی که مرا تحت تأثیر قرار داد، هیبت این آداب مذهبی نبود که برای اولین مرتبه شاهدش بودم، بلکه چیزی بود به کلی متفاوت. مادرم را نگاه کردم و دیدم او هم، آرام و بریده بریده، تقریباً برای خودش، کلمات دعا را زیر لب و بی صدا همراه با صدها نفری که دور و برش هستند می خواند. بعد از این همه سال، هنوز همهٔ کلمات را به یادداشت شاید باید همین انتظار را هم می داشتم. البته که باید می داشتم. اما شگفت زده نگاهش می کردم. مجذوب، و حتی با ته رنگی از حسادت. من چه می توانستم بخوانم؟ کتابی را به یاد آوردم، سرودهای پارتیزان، که معلمی در کلاس دوم به من داده بود. لب های مادرم تکان می خورد، داشت کلمات آن مناجات کلیسایی را بی صدا و از حفظ می خواند، راحت و روان، لازم نبود فکر کند، اما من آن لحظه، فقط می توانستم کلمات جسته گریخته ای از آن سرودهای جنگی را به یاد بیارم. چیزی که میان ما فاصله می انداخت، بیست و سه سال تفاوت سنی، یک جنگ، یک انقلاب، و مذهبی متفاوت بود که به کودکان دعاهای دیگری آموخته بود.»• «در کنار ساختارهای رسمی و سیستم ها، انسان ها هم با ضعف ها و بی اخلاقی ها و خودخواهی های خود، به افزایش مشکلات و چالش ها کمک می کنند. نباید سهم یکایک مان را در آنچه در اطرافمان می گذرد، نادیده بگیریم.»• «خنده ها اشک شد، جاری روی گونه ها؛ رویاهای شیرین زنان به کابوسی تلخ بدل شد. البته همه جای این ویرانه بیرون آمده از دل اتحادیه ازهم پاشیده به یک شکل نبود. استبداد و فقر و ناامنی با چهره هایی متفاوت به مردمان آزاد از یوغ کمونیسم دهن کجی می کرد. آن روزها کشورهای اروپای شرقی به ویترین سوپرمارکت های پر از کالاهای رنگارنگ بی شباهت نبود؛ همان مغازه هایی که بیشتر مردم تنها از پشت ویترین می توانستند خوراکی های خوش آب ورنگ و به ظاهر خوشمزه را تماشا و در حسرت خوردن شان دق کنند. درست است، قحطی و فقر برای شهروندان اروپای شرقی واژه ای غریب نبود، اما بعد از فروپاشی، بعد ازمیان برداشته شدن دیوارها، به ناگه مظاهر زندگی مدرن و مصرف گرایی و مسائلی از این دست زندگی بسیاری از آن ها را زیرورو کرد. از آن پس بود که مردم شرق اروپا با حسرت به شیشه ویترین های پرزرق وبرق مغازه ها خیره می شدند و تنها می توانستند آب دهان شان را فرودهند.»• «من که خودم از کشوری سابقاً کمونیستی می آیم، تا مدت ها، خیلی ساده پدیده توالت های بدبو و مهوع و مخروبه را که در سراسر جهان کمونیستی گسترده بودند، به روشن ترین شکل توضیح می دادم. علت پایه ای، ناکارآمدی و اختلال خود نظام کمونیستی بود و به خطا رفتنش در تشخیص تأمین نیازهای اولیه مردم، از شیر گرفته تا دستمال توالت. علت دوم هم در دسته «کمونیسم چه بر سر ما آورد» قرار می گرفت و مربوط می شد به تفکر مالکیت جمعی. چون همه چیز ملک جمعی بود و هیچ کس به واقع مسئول شناخته نمی شد. هیچ کس بالای سر چیزی نایستاده بود و هیچ کس اعتنایی به این اموال متعلق به همه نداشت. هر فردی از مسئولیت بری بود. چون این مسئولیت را به یک درجه بالاتر نسبت می داد؛ به مسئولیت یک نهاد کسی آن بالاها باید تصمیمی می گرفت تا زنجیر سیفونی در یک توالت عمومی تعمیر شود؛ و آیا یک زن نظافت چی باید اخراج می شد چون زمین را جارو نمی کرد؟ البته که نه!! علت سوم، دستمزدهای ناچیز بود و خوی رفتاری که با خود می آورد: وقتی اینقدر کم به من پول می دهند، من هم کم ترین حد ممکن کار می کنم. بعد از سفرم به بخارست باید بپذیرم که در توضیحاتم اشتباه می کرده ام. استدلال من تا آنجا که پیش می رود قابل توجیه و منطقی ست، اما تا نهایت منطقی اش پیش نمی رود. جواب یک سؤال کلیدی را نمی توانم پیدا کنم: خود ما چگونه می توانستیم آن نابسامانی منزجر کننده را تحمل کنیم؟ چطور می توانستیم هر روز در چنین جاهایی بشاشیم بی آنکه از فرهنگ خودمان شرم زده شویم؟ اگر هیچ صندلی توالتی در رومانی وجود ندارد، یا اگر زیادی گران است، شاید دزدیدن آنها از توالت های عمومی قابل درک باشند، اما ما چرا یک تکه طناب یا سیم زنگ زده را برای کشیدن سیفون توالت می پذیریم؟ چرا با بوی گند کنار می آییم؟ با نبودن دستمال توالت؟ چرا ما این گند و کثافت را، انگار که چیزی عادی باشد قبول می کنیم؟ در رومانی پساکمونیستی هیچ تغییر مشهودی در کار نیست. اما چرا؟»

wikiquote: اسلاونکا_دراکولیچ

دانشنامه عمومی

نقل قول ها