مصطفی رحماندوست

مصطفی رحماندوست معروف به شاعر «صد دانه یاقوت»، (زاده ۱ تیر ۱۳۲۹، همدان) شاعر، نویسنده و مترجم کتاب های کودکان و نوجوانان است.
فرهنگ آسان: دانشنامه ویژه کودکان و نوجوانان
فرهنگ ضرب المثل ها: مجموعه ای ارزشمند از ضرب المثل های ایرانی
ترانه های نوازش: شامل مجموعه ای از لالایی ها که از آن میان «لالایی عاشورا» بسیار مورد استقبال قرار گرفت.
مجموعه شعرهای «قصه پنج انگشت» و «بازی با انگشت ها» که ریشه در ادبیات فولکلور ایران دارد و تعدادی از اشعار این مجموعه به زبان سوئدی نیز ترجمه شده است.
صدای جیک جیک آمد
او پس از اخذ مدرک کارشناسی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران، به عنوان کارشناس کتاب های خطی در کتابخانه مجلس مشغول به کار شد و سپس به عنوان مدیر مرکز نشریات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، مدیر مسئول نشریات رشد، سردبیر رشد دانش آموز، سردبیر و پدیدآورنده سروش کودکان و نوجوانان به فعالیت خود ادامه داد. او همچنین به مدت سه سال مدیر کل دفتر مجامع و فعالیت های فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران بوده است که بنابر گفته خودش، آغاز راه او برای انتقال ادبیات برگزیده کودکان و نوجوانان ایران به زبانهای دیگر بوده است.مصطفی رحماندوست، علاوه بر این، مدرس داستان نویسی و ادبیات کودکان و نوجوانان در دانشگاه ها نیز بوده است.وی پس از بازنشستگی از سمت های دولتی، مدیر گروه شکوفه (بخش کودکان و نوجوانان) انتشارات امیرکبیر و مشاور ادبی آثار مربوط به کودکان و نوجوانان کتابخانه ملی ایران و یکی از اعضای اصلی داوران بین المللی جشنواره بین المللی فیلم کودکان و نوجوانان اصفهان و جشنواره بین المللی تئاتر کودکان و نوجوانان است. او عضو هیئت های داوری کتاب سال، جشنواره های کتاب و مطبوعات کودکان و عضو شورای موسیقی کودکان و شورای کتاب کودک ایران نیز بوده است.
از این نویسنده و شاعر ایرانی، تاکنون یکصد و شصت اثر به صورت مجموعه شعر برای کودکان و نوجوانان، تألیف و ترجمه داستان های کودکان و نوجوانان در ایران و جهان منتشر شده است. تیراژ کتاب های او به بیش از پنج و نیم میلیون نسخه می رسد که از آن میان می توان به آثار زیر اشاره کرد:
او همچنین با انتشار برخی از آثارش با کمک تسهیلات آسان نشر تحت عنوان عمومصطفی در آمریکا، امکان مطالعه، گوش دادن و خریدن کتاب هایش را برای کودکان ایرانی خارج از کشور مهیا ساخته است.

مصطفی رحماندوست (۲۲ ژوئن ۱۹۵۰، همدان) شاعر، نویسنده و مترجم ایرانی در حوزهٔ ادبیات کودک و نوجوان است.
• «خانواده های گذشته با خانواده های امروزی فرق زیادی داشت. خانواده ها بزرگ بودند، مادر و پدر بزرگ، عمو و دایی و… کنار هم زندگی می کردند. بچه ها اگر از کسی رانده می شدند به دیگری پناه می بردند و خود را از محبت سیراب می کردند.»• «من از مادر مرحومم خاطرات زیادی دارم که به من قوت و قدرت می دهد. مادرم چند شعر مثنوی را از حفظ بود که معمولاً زمان کار آنها را زمزمه می کرد. من عاشق آن زمزمه ها بودم و به هر شکلی بود حتی به بهانه کمک کردن کنار مادرم می رفتم تا آن زمزمه ها را گوش کنم. مادرم را در ۱۳ سالگی از دست دادم و در دوران نوجوانی از موهبت داشتن مادر بی بهره شدم.»• «شرایط به سمت گسست خانواده پیش رفته است. هر چند خانه ها بزرگ تر و امکانات زندگی بیشتر شده و در ظاهر اعضای خانواده کنار هم زندگی می کنند، اما واقعیت این است که آنها یکدیگر را نمی بینند. همه چیز خلاصه شده در پز دادن، حتی امکاناتی که در اختیار بچه ها قرار می گیرد.»• «در گذشته والدین تلاش می کردند بچه ها را با اعتقادات خودشان بزرگ کنند و هرگز چنین نبود که فرزند، وسیله ای برای پز دادن باشد. جمع خانواده ها پر از محبت بود. ما دور هم جمع می شدیم و به حرف یکدیگر گوش می دادیم، شعر می خواندیم، دعوا می کردیم و… روابط بین انسانی زیاد بود و برای هم وقت می گذاشتیم. اما الان برای یکدیگر وقت نمی گذاریم و مشکل دقیقاً از همین جا شروع می شود.»• «آدم ها وقتی از خانواده عاطفه لازم را دریافت نکنند برای پر کردن ظرف خود به مکان های دیگری جز خانواده و آدم های دیگر می روند که این روش خطرناک است؛ پدر و مادر از داشتن فرزند لذت نمی برند در حالی که فرزندان پس اندازهای عاطفی ما هستند و می توانند همیشه حساب ما را پر از محبت کنند، اما وقتی از خانواده فاصله می گیرند و وقت خود را با شبکه های اجتماعی و آدم های دیگر پر می کنند، حسابشان خالی از عاطفه خانوادگی می شود.»• «از پدر و مادری که خودشان کتاب نمی خوانند چگونه می توان توقع داشت کتاب های مفیدی برای بچه های خود انتخاب کنند.»• «خانواده ها اول باید لذت در کنار فرزند بودن را بچشند و وقتی این را درک کردند خیلی چیزها را می توان به آنها آموزش داد.»مصاحبهٔ او با روزنامهٔ جام جم؛ چاپ ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۷/ ۲۶ تیر ۱۳۹۶