مرگ فروشنده

مرگ فروشنده یا مرگ پیله ور (به انگلیسی: Death of a Salesman)، شناخته ترین نمایش نامهٔ آرتور میلر است که در ۱۹۴۹ منتشر شد و جایزه پولیتزر نمایش نامه و جایزه تونی بهترین نمایش نامه را برای او به ارمغان آورد. این نمایش نامه اگرچه در شش هفته در بهار ۱۹۴۸ نوشته شد، اما ده سال ذهن میلر را سرگرم خود کرده بود. «مرگ فروشنده»، اولین بار در فوریه ۱۹۴۹ در تئاتر برادوی شهر نیویورک اجرا شد و ۷۴۲ اجرا از آن به روی صحنه رفت و سه بار جایزه تونی بهترین اجرای دوباره را بدست آورد. از روی این نمایش نامه، فیلم هایی نیز ساخته شده است.
ویلی لومان: فروشنده، ۶۳ ساله
لیندا لومان: همسر ویلی
بیف لومان: پسر بزرگ خانواده، ۳۴ ساله
هپی لومان: ۳۱ ساله
بن لومان: برادر بزرگتر ویلی
چارلی: مرد همسایه
برنارد: پسر همسایه
زن: زنی که سال ها پیش ویلی او را در بوستون می دیده
هوارد: پسر صاحب شرکت واگنر
ویلیِ شصت و سه ساله از یک سفر کاری ناموفق به خانه اش در نیویورک بازگشته. ویلی با همسرش لیندا مشغول صحبت می شود و مشخص می شود که زندگی مشقت باری دارد. به نظر می رسد که حافظه ویلی دچار مشکل شده، گاهی خود را در گذشته و در خاطراتش تصور می کند و بدتر از همه اینکه با خودش صحبت می کند. ویلی از اینکه پسر بزرگش بیف در کارش موفق نیست ناراضی است. بیف و هپی با هم مشغول صحبت می شوند و ناراحتی خود را از زوال عقلی پدرشان ابراز می کنند. هر دو از وضعیت شغلیشان ناراضی هستند و ایده خرید یک مزرعه در غرب را در ذهنشان می پرورانند.ویلی به روزگار خوش گذشته اش می اندیشد که پسرانش در بوستون به دیدارش می آمدند. زمانی که چارلی به ویلی گفته بود که بیف در امتحان ریاضی رد شده اما پسر خودش برنارد بسیار باهوش و موفق است. اما ویلی به این فکر می کند که پسرانش خوش قیافه تر هستند و به نظرش همین باعث موفقیتشان خواهد شد. ویلی خاطرات زیادی را به یاد می آورد، از جمله خانم فرانسیس که در بوستون با او رابطه داشته. به نظر می رسد که ویلی زمان حال و گذشته را با هم قاطی می کند و وقتی که چارلی در زمان حال به خانه ویلی می آید تا با او ورق بازی کند، ویلی با برادرش بن مشغول صحبت می شود. بن سال ها پیش به دنبال زندگی خودش رفته و حسابی ثروتمند شده و ویلی آرزو می کند که ای کاش او هم با بن رفته بود.ویلی از رییسش هاوارد درخواست می کند که بازاریابی مناطق نزدیک را به او بدهد و او را به جاهای دور دست نفرستد اما در نهایت ویلی اخراج می شود. بیف هم که به دنبال شغل و کاسبی جدیدی است با شکست مواجه می شود و بدتر از همه اینکه با برنارد که ظاهراً آدم موفقی است ملاقات می کند. بیف و هپی با هم به رستوران می روند و در آن جا ویلی هم به آن ها می پیوندد. در این میان مشخص می شود که زمانی که بیف به ملاقات پدرش در بوستون رفته است از رابطه نامشروع پدرش مطلع شده. ویلی در نظر بیف دیگر یک قهرمان نیست بلکه یک بازنده تمام عیار است.در خانه، ویلی به برادرش دربارهٔ نقشه اش برای خودکشی می گوید و اینکه با یک تصادف ساختگی با مرگ خودش بیمه عمر او به خانواده اش برسد. بیف به خانه می آید و ویلی را یک آدم عادی و حقیر خطاب می کند و از پدرش می خواهد او را همانگونه که هست بپذیرد. در پایان ویلی تصمیم می گیرد که دست به خودکشی بزند.
علی اصغر بهرام بیگی این نمایشنامه را با نام مرگ پیشه ور به فارسی درآورده است. عطاءالله نوریان این نمایشنامه را با نام مرگ فروشنده ترجمه کرده است.
این داستان فاجعهٔ زندگی مردی است که به گفتهٔ نویسنده «بر نیروهای زندگی، نظارت و اختیاری ندارد». تأملی است بر زندگی انسان هایی که تنها هنگامی مطرح هستند که سودی می رسانند و سپس در خلأ رها می شوند. خانهٔ او شبیه به زندانی است که او در آن با تکیه بر خاطراتش سعی می کند ثابت کند که هنوز زنده است و وجود دارد. اما این خاطرات، تنها او را بیشتر و بیشتر در گذشته فرو برده و باعث می شوند تا در رؤیا فرورود و بیهوده به دیگران دل ببندد. شخصیت محوری این نمایشنامه "ویلی لومان" یک "بازاریاب" است که تصور می کند تنها راه داشتن یک زندگی شرافتمندانه برای خود و خانواده اش تلاش برای کسب ثروت از درون چهارچوب های خردکننده و بی احساس سرمایه داری است. او که در پایان توفیقی حاصل نمی کند با تصادفی ساختگی دست به خودکشی می زند تا از این طریق "بیف" پسر بزرگترش که سرسختانه مخالف عقاید پدرش هم می باشد بتواند با استفاده از پول بیمه عمر او کسب و کار خود را آغاز کند."مرگ بازاریاب" شاید بهترین معادل برای نام این اثر باشد. مشکل اینجاست که هنگامی که این کتاب در ایران ترجمه شده، هنوز بازاریابی وارد جامعه ایران نشده بوده و اصطلاح " بازاریابی " در فارسی معادل سازی نشده بود. مترجم این اثر علی اصغر بهرام بیگی در ترجمه اش با عنوان "مرگ پیله ور" به این موضوع اشاره می کند. ضمن اینکه میلر هوشمندانه یک بازاریاب را برای نمایاندن چهره کریه سرمایه داری انتخاب کرده. بازاریابانی که روزها و شب ها آواره خیابان ها می شوند تا با فروش محصولات اربابانشان درصدی ناچیز از سود حاصله را سهیم شوند.

مرگ فروشنده (به انگلیسی: Death of a Salesman)، شناخته شده ترین نمایش نامهٔ آرتور میلر است که در ۱۹۴۹ منتشر شد و جایزه پولیتزر نمایش نامه و جایزه تونی بهترین نمایش نامه را برای او به ارمغان آورد.
• «بچه این یه کار تجاریه و هر کس باید وزن خودش پول در بیاره»• «درست است که این کار یک نمایشنامه است و همه چیز از خلال گفت وگوها آشکار می شود، اما این دایره وجود است که باعث می شود شخصیت ویلی لومان به شخصیتی پر قدرت تبدیل شود. داستان دربارهٔ یک فروشنده پا به سن گذشته است که می خواهد رویاهای از دست رفته اش را به چنگ آورد. این یکی از بهترین نمایشنامه های زمانه ماست… اگر رؤیا، با واقعیت برخورد کند، درست مثل مورد ویلی لومان، آن وقت همه امیدها از بین می رود و بعد چه چیزی باقی می ماند؟ مرگ یک دستفروش.» -> سید فیلد
• «ویلی لومان مانند اُدیپ راهی خطا برمی گزیند. در هدایت گردونهٔ سرنوشتش چشم به ستاره ای اشتباه دارد. امّا اشتباه او احساس ترحّم و تأسف در ما برمی انگیزد، نه تحقیر؛ زیرا هرچه باشد چشم به ستاره داشته است.» -> رابرت هوگان