مرتضی ثاقب فر

مرتضی ثاقب فر (۹ مرداد ۱۳۲۱ تهران - ۱۱ دی ۱۳۹۱ تهران) جامعه شناس، نویسنده، مترجم، شاهنامه شناس و پژوهش گر تاریخ و فرهنگ ایران.
آگاهی آریایی
راهنمای تألیف، ترجمه و ویرایش
شاهنامه فردوسی و فلسفه تاریخ ایران
بن بست های جامعه شناسی
جامعه شناسی و ریاضیات
بررسی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگ ایل کردی بلوچستان
ایران در گذر روزگاران در گفتگو با مسعود لقمان
ثاقب فر دارای مدرک کارشناسی ارشد از دانشگاه سوربن فرانسه و یکی از مترجمان پرکار در حوزهٔ ایرانشناسی بود. بیشتر ترجمه های او در زمینهٔ تاریخ هخامنشی است و شماری از منابع و مراجع اصلی در زمینهٔ هخامشی پژوهی به دست او به فارسی ترجمه شد. ضمن اینکه با سبک خاص خود و با شیوهٔ دقیق به ترجمهٔ این آثار پرداخت. او با توجه به مؤلف بودن خودش در زمینهٔ ایرانشناسی، هرجا که نوشتار اصلی را دچار خطا یا عدم بی طرفی می دید، در پاورقی یا مقدمه ایرادات را به خواننده تذکر می داد.
او به عنوان عضو کمیته علمی همایش بین المللی هزاره شاهنامه برگزیده شده بود
ثاقب فر در نهم اَمرداد ۱۳۲۱ خورشیدی در خیابان بلورسازیِ تهران در خانه ای که پیش تر از آنِ مشیرالسلطنه – صدراعظم استبداد صغیر- بود، متولد شد. تا ۱۰ سالگی که مجموعهٔ خانه و باغ به فروش رفت، در آنجا زندگی می کرد.تا پنجم ابتدایی به دبستان رازی می رفت و سال ششم را در دبستان رودکی که در کوچهٔ شیرین، روبروی دبستان منوچهری – دانشگاه امیرکبیر امروزی- بود، به پایان رساند. آقای «خسروانی» مدیر آن مدرسه، زرتشتی بود و از ۲۰ شاگرد کلاس ششم، فقط چهار پنج نفر مسلمان و بقیه زرتشتی، مسیحی، یهودی و بهایی بودند و در فضای مدارا و تساهل مذهبی پرورش یافت.سپس در دبیرستان رازی – متعلق به هیئت غیرمذهبی فرانسویان در تهران- به مدیریت موسیو «آندریو» و معاونت آقای «استوانی» و «دکتر اسماعیل رباطی» تحصیل کرد.

مرتضی ثاقب فر (۹ مرداد ۱۳۲۱ تهران - ۱۱ دی ۱۳۹۱ تهران) جامعه شناس، نویسنده، مترجم، شاهنامه شناس و پژوهش گر تاریخ و فرهنگ ایران.
• «با آنکه هرودوت گرایش به افسانه گویی دارد اما ارزش اثر او را نمی توان نادیده گرفت. چه بسا اگر کتاب هرودوت از میان می رفت، آگاهی ما دربارهٔ تاریخ باستانی ایران (دوره مادها و هخامنشیان) کمتر از آنچه بود که اکنون می دانیم.»، ۱۳۹۰ -> مصاحبه با خبرگزاری کتاب
• «مرتضی ثاقب فر از جمله چهره هایی بود که هم شناخت خوبی از غرب و جامعه شناسی غربی داشت و هم آگاهی عمیقی از تاریخ و فرهنگ ایران و این دو ویژگی همان گمشده ایست که بسیاری در پی آن می گردند. همین ویژگی هم بود که به آثارش عمق و «نگاه» ویژه بخشیده بود و بسیاری از آنها را در زمره مراجع و منابع اصلی و تخصصی در هر دو این حوزه ها قرار داده بود. او با اینکه زیاد کار کرده بود و شمار کتاب هایش از حد معمول بالاتر بود، اما هرگز خود را به وادی تکرار و «کتاب سازی» نینداخته بود و این واقعیت را مراجعه پی درپی پژوهشگران به آثار و نوشته هایش، به خوبی اثبات می کند.»، ۱۳۹۱ -> پژمان موسوی