رکن الدین مسعود بن علی کاشانی متخلص به مسیح/مسیحی، همچنین مشهور به حکیم رکنا (۱۵۷۷-۱۶۵۶م) پزشک و شاعر ایرانی دورهٔ صفوی و از شاعران دربار مغولان هند بود.
مجموعهٔ خیال: مجموعه ای از سه مثنوی او
ساقی نامه
رام و سیتا: مثنوی
قضا و قدر
رکن الدین مسعود بن علی کاشانی در ۹۸۵ق/۱۵۷۷م در کاشان زاده شد. خاندانش از پزشکی سرشناس بودند، پدرش نظام الدین علی در عهد پادشاهی تهماسب صفوی سه سال پزشک دیوانی بود و پس آن در دوران شاه محمد خدابنده نیز به پزشکی پیشه ور بود. رکن الدین مسعود از آغاز جوانی به پزشکی و شاعری گرایید و در این دو پیشه شهرت یافت. به خدمت عباس یکم پذیرفته شد و در دربار او «کمال قرب و نسبت به هم رسانید، چنان که از کثرت تقرب در سفر و حضر همیشه در رکاب دولت و سعادت به سر در خدمت می ایستاد.» فخرالزمانی قزوینی، جوانی او را همراه «باده گساری و بی پروایی» توصیف کرده.کاشانی به هند مهاجرت کرد. در آگرا او به یاری میرزا جعفر آصف خان به حضور جلال الدین اکبر بار یافت. مدتی بعد به اله آباد سفر کرد و در شمار درباریان شاهزاده سلیم درآمد و با او به آگرا بازگشت، «لیکن در آنجا نماند و از آنجا به دکن سفر گزید.» در گلکنده در خدمت محمدقلی قطب شاه گذراند، از آنجا به بیجاپور رفت و نزد عادلشاهیان مقام یافت. پس از این انتقال ها، او به آگرا بازگشت و از حدود ۱۰۲۳ق/۱۶۱۴م در ملازمت زمانه بیگ مهابت خان بود.در ۱۰۴۰ق/۱۶۳۰م به قصد زیارت مشهد و حج از هند بیرون شد؛ در این سفر به مشهد، کاشان، اصفهان و شیراز درآمد، سپس ساکن زادگاهش شد تا اینکه در سال ۱۰۶۶ق/۱۶۵۶م درگذشت.
مسیح کاشانی از شاعران پرکار روزگار خود به شمار می آید. سه دیوان فراهم آورد، یکی در ایران و دو دیگر در هند. به دید ذبیح الله صفا، «سخن او با آن همه پرکاری استوار و یکدست و کلامش منتخب و خالی از عیب و مقرون به اندیشه های ژرف است. زبانی فصیح و بیانی روان و خالی از هرگونه تعقید و استادانه و همراه با خیالات بسیار باریک و دقیق و مضمون های عالی و نازک دارد که از بس در بیان آن ها مهارت به کار رفته، آسان یاب به نظر می آیند.»
از او پسری به نام محمدحسین در جوانی درگذشت که شاعری غزل سرا بود. برادران او نصرالدین (حکیم نصیرا) و قطب الدین (حکیم قطبا) بوده اند.
مجموعهٔ خیال: مجموعه ای از سه مثنوی او
ساقی نامه
رام و سیتا: مثنوی
قضا و قدر
رکن الدین مسعود بن علی کاشانی در ۹۸۵ق/۱۵۷۷م در کاشان زاده شد. خاندانش از پزشکی سرشناس بودند، پدرش نظام الدین علی در عهد پادشاهی تهماسب صفوی سه سال پزشک دیوانی بود و پس آن در دوران شاه محمد خدابنده نیز به پزشکی پیشه ور بود. رکن الدین مسعود از آغاز جوانی به پزشکی و شاعری گرایید و در این دو پیشه شهرت یافت. به خدمت عباس یکم پذیرفته شد و در دربار او «کمال قرب و نسبت به هم رسانید، چنان که از کثرت تقرب در سفر و حضر همیشه در رکاب دولت و سعادت به سر در خدمت می ایستاد.» فخرالزمانی قزوینی، جوانی او را همراه «باده گساری و بی پروایی» توصیف کرده.کاشانی به هند مهاجرت کرد. در آگرا او به یاری میرزا جعفر آصف خان به حضور جلال الدین اکبر بار یافت. مدتی بعد به اله آباد سفر کرد و در شمار درباریان شاهزاده سلیم درآمد و با او به آگرا بازگشت، «لیکن در آنجا نماند و از آنجا به دکن سفر گزید.» در گلکنده در خدمت محمدقلی قطب شاه گذراند، از آنجا به بیجاپور رفت و نزد عادلشاهیان مقام یافت. پس از این انتقال ها، او به آگرا بازگشت و از حدود ۱۰۲۳ق/۱۶۱۴م در ملازمت زمانه بیگ مهابت خان بود.در ۱۰۴۰ق/۱۶۳۰م به قصد زیارت مشهد و حج از هند بیرون شد؛ در این سفر به مشهد، کاشان، اصفهان و شیراز درآمد، سپس ساکن زادگاهش شد تا اینکه در سال ۱۰۶۶ق/۱۶۵۶م درگذشت.
مسیح کاشانی از شاعران پرکار روزگار خود به شمار می آید. سه دیوان فراهم آورد، یکی در ایران و دو دیگر در هند. به دید ذبیح الله صفا، «سخن او با آن همه پرکاری استوار و یکدست و کلامش منتخب و خالی از عیب و مقرون به اندیشه های ژرف است. زبانی فصیح و بیانی روان و خالی از هرگونه تعقید و استادانه و همراه با خیالات بسیار باریک و دقیق و مضمون های عالی و نازک دارد که از بس در بیان آن ها مهارت به کار رفته، آسان یاب به نظر می آیند.»
از او پسری به نام محمدحسین در جوانی درگذشت که شاعری غزل سرا بود. برادران او نصرالدین (حکیم نصیرا) و قطب الدین (حکیم قطبا) بوده اند.
wiki: مسعود مسیح کاشانی