ابراهیم جعبری

ابراهیم بن عمر جَعبَری با کنیهٔ ابواسحاق (۱۲۴۲–۱۳۳۲م) قرائت شناس، فقیه شافعی، نویسنده و شاعر شامی بود. در قلعهٔ جعبر، میان بالس و رقه زاده شد، در بغداد و دمشق درس خواند و در الخلیل، فلسطین ماندگار شد تا همان جا درگذشت. به او شیخِ خلیل می گفتند، به ابنِ سراج شناخته شد، در بغداد با کُنیهٔ تقی الدین نامیده می شد و در غیر از این جای ها، او را برهان الدین می شناختند. نزدیک صد اثر نگاشت که بیشتر آن ها مختصرنوشته هاست؛ خلاصة الأبحاث، شرح الشاطبیه یا کنز المعانی فی شرح حرز الأمانی در تجوید، نزهة البررة فی القراآت العشره، موعد الکرام، حدیقة الزهر، خمیلة أرباب المقاصد، الشرعة، عقود الجمان فی تجوید القرآن، أسماء الرواة المذکورین فی الشاطبیه و الروضة از آثار اوست.