نشانگر

نشانگر، نویسه ای است که پیش یا پس از یک واژه یا اندیشه نگاشت می آید و نشان دهندهٔ چگونگی و جنس واژهٔ پس از خود می باشد (تنها یکی از نشانگرها پس از واژه می آید). نشانگرها نگاشته می شوند ولی خوانده نمی شوند.
در زبان خوزی هخامنشی(بازماندهٔ زبان ایلامی) به ۷ نشانگر بر می خوریم:
d. = divine که پیش از واژگانی می آید که به گونه ای جلوه ای خدایی و الوهیت دارند. همچون آسمان، خدا، روز، ماه. این نشانگر پیش از نام خدایان در زبان های سومری، بابلی، آشوری و خوزی می آمده است. شکل نگارشی آن نیز چندان دگرگون نشده است.
f. = female نشان دهندهٔ واژه هایی در پیوند با زنان و حالت های مادینه است.