نشست کردن

مقعد

( مصدر ) ۱ - جلوس کردن نشستن . ۲ - اقامت کردن . ۳ - فرو رفتن ( بنا دیوار کف حیاط ) .

( ~ . کَ دَ ) (مص ل . ) ۱ - بر تخت نشستن ، جلوس کردن . ۲ - اقامت کردن . ۳ - فرو نشستن دیوار و مانند آن .

نشست کردن. [ ن ِ ش َ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) نشستن : نشست کرده است ؛ یعنی نشسته است. ( آنندراج از سفرنامه شاه ایران ) :
بر گنج نشست کرد حجت
جان کرده منقّا و دل مصفا. || اقامت کردن. مستقر شدن. مسکن کردن :
نشست اندر آن شهر از آن کرده بود
که کندز فریدون برآورده بود.ز آمل گذر سوی تمیشه کرد
نشست اندر آن نامور بیشه کرد.فدای تو بادا همه هرچه هست
گر ایدر کنی تو بشادی نشست.و این مضر پدر پیغمبر ما بود و مسکن نزار به بادیه بود بجای معدبن عدنان و از آنجا به مکه آمد و نشست آنجا کرد. ( ترجمه طبری بلعمی ). || فرود آمدن :
وز پس اسپان صف پیلان مست
ابر و هوا کرده به صحرا نشست. || فرونشستن.
- نشست کردن بنائی ؛ اندکی فروشدن و خسف بناء. شکم دادن بنا.
- نشست کردن آب رودخانه ؛ کم شدن آب رودخانه.
- نشست کردن ورم ؛ کم شدن ورم.
|| همنشینی کردن. معاشرت کردن.
- نشست کردن با... ؛ نشست و برخاست کردن. معاشرت کردن. مصاحبت کردن : نقل است که زاهدی بود از جمله بزرگان بسطام...از حلقه بایزید هیچ غایب نبودی همه سخن او شنیدی وبا اصحاب او نشست کردی. ( تذکرةالاولیاء ).
مکن بافرومایه مردم نشست
چو کردی ز هیبت فروشوی دست.