بدچشم. [ب َ چ َ / چ ِ ] ( ص مرکب ) کسی که چشم بد و منظر شوم دارد. ( ناظم الاطباء ). کسی که نظر او بد باشد. ( آنندراج ). نافس. ( منتهی الارب ). آنکه چشم زخم رساند. آنکه چشم زند. آنکه چشم کند و نظر زند. سخت چشم زخم رساننده. پلیدچشم. عیون. شورچشم. ( یادداشت مؤلف ) :
بچشمت کرد بدچشمی همانا
ز چشم بد دگر شد حال و سانت.
ناصرخسرو.
|| کسی که بمال دیگران طمع کند. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || مردی که بزنان نامحرم بنظر شهوت نگرد. ( فرهنگ فارسی معین ). آنکه زیاد نظر کند بزنان دیگر و آنکه در زن دیگران بنظر ریبه بیند. ( یادداشت مؤلف ). || اسب رموک که چشمش ضعیف بود. ( ناظم الاطباء ). اسب و استر که از دیده برمد. ( یادداشت مؤلف ).