اصل هم خوانی اصلی در فیزیک است که برای ایجاد هماهنگی میان فیزیک جدید و کلاسیک به کار می رود. این اصل برای نخستین بار در سال ۱۹۲۳ توسط نیلز بور فیزیکدان دانمارکی در نظریهٔ ساختار اتمی به کار رفت.
طبق اصل هم خوانی، در صورتی که شرایط نظریه های جدید و قدیم با یکدیگر هم خوانی داشته باشند، پیش گویی ها نیز هم خوانی خواهند داشت:
«هرگاه یک نظریهٔ جدید فیزیکی را با هر سرشت و جزئیاتی در مورد وضعیتی به کار بریم که در آن یک نظریه با عمومیت کمتر صادق است، نظریهٔ جدید به یک نظریهٔ متناظر کلاسیکی کاملاً جا افتاده تبدیل خواهد شد.»
طبق اصل هم خوانی، در صورتی که شرایط نظریه های جدید و قدیم با یکدیگر هم خوانی داشته باشند، پیش گویی ها نیز هم خوانی خواهند داشت:
«هرگاه یک نظریهٔ جدید فیزیکی را با هر سرشت و جزئیاتی در مورد وضعیتی به کار بریم که در آن یک نظریه با عمومیت کمتر صادق است، نظریهٔ جدید به یک نظریهٔ متناظر کلاسیکی کاملاً جا افتاده تبدیل خواهد شد.»
wiki: اصل هم خوانی