پوشش دهی

پوشش دهی، به فرآیند پوشش دادن بر روی سطح اشیا گفته می شود.در بسیاری از موارد کاربرد آلیاژهای گران قیمت مقاوم در مقابل خوردگی عمل چندان صحیحی نیست، بلکه از لحاظ اقتصادی استفاده از فولادهای کم کربن ساده به دلیل قیمت پایین و قابلیت تغییر شکل آسان ارجحیت دارد. در این گونه موارد توصیه می شود که سطح قطعات فولادی را با استفاده از پوششهای سطحی در مقابل خوردگی محافظت شود.
روکش کاری فلزی
روش نفوذی
غوطه وری در مذاب
رسوب دادن الکتریکی
رسوب دادن بخار
روش پاشیدنی
کاربرد پوششها معمولاً به منظور اهداف متفاوتی از قبیل افزایش سختی، مقاومت سایشی، مقاومت خوردگی، هدایت حرارتیوالکتریکی، قابلیت انعکاس نور و رنگ است. در انتخاب ماده پوشش علاوه بر توجه به خواص مورد نظر در ارتباط با کاربرد ان باید عوامل اقتصادی هم مورد توجه قرار بگیرد. برای مثال برای بسیاری از مواد فولادی می توان از آلومینیوم استفاده کرد زیرا وزن کم و مقاومت به خوردگی خوبی با تشکیل یک لایه اکسیدی برای محافظت از قسمت های زیرین دارد ولی یک عیب دارد و ان هم استحکام پایین آلومینیوم خالص است بنابراین از آلیاژهای مختلف آلومینیوم که استحکام بالایی دارد استفاده می شود اما این عناصر آلیاژ هم عیوبی اضافه می کنند که ان هم مقاومت در برابر خودگی را کاهش می دهد. برای افزایش سختی سطح و مقاومت به خوردگی می توانیم از ترکیب از دو روش بالا استفاده کرد به این صورت که ابتدا با عناصر آلیاژی سختی فولاد مورد نظر را بالا می بریم و بعد با یک پوشش نازک آلومینیوم در برابر خوردگی تنشی و تورقی مقاوم می کنیم. این لایه نازک اکسید آلومینیوم را می توان از روش آندکاری یا آندایزینگ استفاده کرد.
همچنین می توان از مس و آلیاژهایی نام برد که به دلیل قابلیت هدایت الکتریکی بالا در سوییچهای الکتریکی یا دستگاه های تقویت کننده به کارمی رود، ولی به مرور زمان در اثر واکنش با محیط اطراف سطح ان تیره می شود و موجب ایجاد اختلاف در اتصال می شود. بدین جهت در مواردی برای جلوگیری از این پدیده پوشش بسیار نازکی از طلا بر روی اتصالات داده می شود.
موادی که در لایه های پوششی استفاده می شود، می تواند از مواد فلزی، سرامیکی و پلیمری باشد. معمولاً چسبندگی بین لایه پوشش و ماده اصلی باید به اندازه ای باشد که لایهٔ پوشش بتواند کاملاً محکم بر روی ماده اصلی بچسبد و خواص مطلوی را در سطح خارجی ان به وجود آورد.