قساوتها در دولت آزاد کنگو. در دوره ۱۸۸۵ تا ۱۹۰۸ خشونتهای مستند بسیاری در دولت آزاد کنگو(جمهوری دکراتیک کنگو کنونی) که در آن زمان مستعمره تحت حکومت شخصی لئوپلد دوم پادشاه بلژیک قرار داشت اتفاق افتاد. از این خشونتها گاهی توسط اروپائیان معاصر با نام وحشت کنگو یاد می شود و عمدتا به سبب اعمال قوانین سخت گیرانه کار برای صادرات لاستیک طبیعی صورت گرفته است. این سختگیریها به همراه بیماریهای اپیدمیک، قحطی و سقوط نرخ تولد به سبب این اختلالات باعث کاهش شدید جمعیت کنگو شد. مقدار این کاهش جمعیت مورد اختلاف است اما احتمالا بین یک تا ۱۵ میلیون نفر بوده است.یک کودک قربانی جنایات کنگو در کنار یک مبلغ مسیحیت یک کاریکاتور که لئوپولد را مانند ماری که به دور کارگران پیچیده نشان می دهد کارگری که به دست و پای بریده فرزند پنج ساله اش می نگرد کارگران در حال استخراج کائوچو
در کنفرانس برلین سالهای ۱۸۸۴ - ۸۵ قدرتهای اروپایی حوزه آبگیر رودخانه کنگو را به بنیاد خیریه شخصی لئوپلد دوم اختصاص دادند که آرزوهای بزرگی برای گسترش استعماری آنجا داشت. حوزه تحت کنترل لئوپلد دوم بالغ بر دو میلیون و ششصد هزار کیلومتر مربع میشد که در میانه مشکلات مالی توسط کادر مدیریتی از سفید پوستان که از سراسر اروپا انتخاب شده بودند اداره میشد. مستعمره در ابتدا غیر سودده و ناکافی و با وضعیتی نزدیک به ورشکستگی به نظر می رسید اما افزایش شدید تقاضا برای لاستیک طبیعی -که در ناحیه فراوان بود- باعث ایجاد یک تغییر اساسی در استحصال و تولید لاستیک در دهه ۱۸۹۰ گردید. تمامی زمینهای غیر مسکونی ملی اعلام شد و اکثرا به عنوان امتیاز به شرکتهای خصوصی اعطا و تعدادی هم توسط حکومت نگهداری شد. بین سالهای ۱۸۹۱ تا ۱۹۰۶ شرکنها اجازه یافتند تا بدون هیچ دخالت قضایی هرکاری که میخواهند انجام دهند که نتیجه اینکار استفاده از کار اجباری و اجبار خشونت آمیز برای بدست آوردن هر چه پرسودتر لاستیک شد. ارتش شبه نظامی بومی با نام نیروی عمومی برای اعمال قوانین کار ایجاد شد. کارگرانی که از شرکت در برنامه جمع آوری لاستیک خودداری می کردند ممکن بود کشته شوند و تمامی روستای آنها با خاک یکسان شود. مدیران سفید پوست نیز آزاد گذاشته شده بودند تا سادیسم شخصی خود را بکار گیرند.
علیرغم همه این قساوتها دلیل اصلی کاهش جمعیت بیماری بود. تعدادی از بیماریهای مسری مانند بیماری خواب، آبله، آنفولانزای خوکی و آمیبیاز جمعیت بومی را مورد تاخت و تاز قرار داد. فقط در سال ۱۹۰۱ تخمین زده شد که پانصد هزار کنگویی بر اثر بیماری خواب از بین رفتند. بیماری، قحطی و خشونت در ترکیب با کاهش نرخ تولد و افزایش مرگ و میر باعث این کاهش جمعیت گردبد.
قطع کردن دست کارگران به بدنامی بین المللی منجر شد. گاهی اوقات این کار توسط سربازان نیروی عمومی انجام مشد که از آنها خواسته شده بود به ازای هر گلوله ای که شلیک میکنند دست قربانی را بیاورند. این جزئیات توسط میسیونرهای مسیحی که در کنگو کار می کردند ثبت و ضبط شد و پس از انتشار باعث خشم عمومی در انگلستان، بلژیک، آمریکا و اقسی نقاط جهان گردید. پویش بین المللی بر علیه دولت آزاد کنگو در سال ۱۸۹۰ آغاز شد و در سال ۱۹۰۰ تحت رهبری فعال انگلیسی ادموند دن مورل به اوج خودش رسید. در سال ۱۹۰۸ و در نتیجه فشارهای بین المللی دولت بلژیک دولت آزاد کنگو را به خود الحاق کرد و کنگوی بلژیک را تشکیل داد و به بسیاری از سوء استفاده های سیستماتیک پایان داد. حجم کاهش جمعیت در این دوره تاریخی سوژه مباحث گسترده تاریخی بوده است و همچنان بحث بازیست که آیا این قساوتها شامل نسل کشی شده است یا نه. هیچکدام از خاندان سلطنتی یا دولت بلژیک تاکنون بابت این قساوتها عذر خواهی نکرده اند.
در کنفرانس برلین سالهای ۱۸۸۴ - ۸۵ قدرتهای اروپایی حوزه آبگیر رودخانه کنگو را به بنیاد خیریه شخصی لئوپلد دوم اختصاص دادند که آرزوهای بزرگی برای گسترش استعماری آنجا داشت. حوزه تحت کنترل لئوپلد دوم بالغ بر دو میلیون و ششصد هزار کیلومتر مربع میشد که در میانه مشکلات مالی توسط کادر مدیریتی از سفید پوستان که از سراسر اروپا انتخاب شده بودند اداره میشد. مستعمره در ابتدا غیر سودده و ناکافی و با وضعیتی نزدیک به ورشکستگی به نظر می رسید اما افزایش شدید تقاضا برای لاستیک طبیعی -که در ناحیه فراوان بود- باعث ایجاد یک تغییر اساسی در استحصال و تولید لاستیک در دهه ۱۸۹۰ گردید. تمامی زمینهای غیر مسکونی ملی اعلام شد و اکثرا به عنوان امتیاز به شرکتهای خصوصی اعطا و تعدادی هم توسط حکومت نگهداری شد. بین سالهای ۱۸۹۱ تا ۱۹۰۶ شرکنها اجازه یافتند تا بدون هیچ دخالت قضایی هرکاری که میخواهند انجام دهند که نتیجه اینکار استفاده از کار اجباری و اجبار خشونت آمیز برای بدست آوردن هر چه پرسودتر لاستیک شد. ارتش شبه نظامی بومی با نام نیروی عمومی برای اعمال قوانین کار ایجاد شد. کارگرانی که از شرکت در برنامه جمع آوری لاستیک خودداری می کردند ممکن بود کشته شوند و تمامی روستای آنها با خاک یکسان شود. مدیران سفید پوست نیز آزاد گذاشته شده بودند تا سادیسم شخصی خود را بکار گیرند.
علیرغم همه این قساوتها دلیل اصلی کاهش جمعیت بیماری بود. تعدادی از بیماریهای مسری مانند بیماری خواب، آبله، آنفولانزای خوکی و آمیبیاز جمعیت بومی را مورد تاخت و تاز قرار داد. فقط در سال ۱۹۰۱ تخمین زده شد که پانصد هزار کنگویی بر اثر بیماری خواب از بین رفتند. بیماری، قحطی و خشونت در ترکیب با کاهش نرخ تولد و افزایش مرگ و میر باعث این کاهش جمعیت گردبد.
قطع کردن دست کارگران به بدنامی بین المللی منجر شد. گاهی اوقات این کار توسط سربازان نیروی عمومی انجام مشد که از آنها خواسته شده بود به ازای هر گلوله ای که شلیک میکنند دست قربانی را بیاورند. این جزئیات توسط میسیونرهای مسیحی که در کنگو کار می کردند ثبت و ضبط شد و پس از انتشار باعث خشم عمومی در انگلستان، بلژیک، آمریکا و اقسی نقاط جهان گردید. پویش بین المللی بر علیه دولت آزاد کنگو در سال ۱۸۹۰ آغاز شد و در سال ۱۹۰۰ تحت رهبری فعال انگلیسی ادموند دن مورل به اوج خودش رسید. در سال ۱۹۰۸ و در نتیجه فشارهای بین المللی دولت بلژیک دولت آزاد کنگو را به خود الحاق کرد و کنگوی بلژیک را تشکیل داد و به بسیاری از سوء استفاده های سیستماتیک پایان داد. حجم کاهش جمعیت در این دوره تاریخی سوژه مباحث گسترده تاریخی بوده است و همچنان بحث بازیست که آیا این قساوتها شامل نسل کشی شده است یا نه. هیچکدام از خاندان سلطنتی یا دولت بلژیک تاکنون بابت این قساوتها عذر خواهی نکرده اند.