کابالای عملی

از علوم الهی می باشد و بعدها با مکتب هرمسیه تطبیق داده شد و کابالای هرمسی ایجاد شد
در تورات استفاده از سحر و غیبگویی ممنوع شده است. در تلمود بسیار به مسئله غیبگویی اشاره شده است و این اشاره بیش از حد نشاندهنده کثرت افرادی است که از آن استفاده میکردند. تقسیم شدن کابالا به کابالای تئوری و عملی در قرن ۱۴ میلادی شکل گرفت. بسیاری کابالیستهای معروف مانند ابراهیم ابوالعفیا کابالای عملی را به شدت نفی کردند. بیشتر تعالیم کابالای عملی هیچوقت نوشته نشده است و تنها به صورت شفاهی منتقل شده است. قبل از اخراج یهودیان از اسپانیا کتابی کابالیستی به نام سفر هامشیو بسیار رایج شده بود. بر اساس نوشته موشه ایدل این کتاب جنشناسی و استفاده از جادو برای احضار جن، فرشته و حتی خدا بود. اسحاق لوریا در شهر صفد شاگردان خود را از کابالای عملی منع کرد.
در دوران تلمود بسیاری ربیها سعی میکردند با دیدن رویای حزقیال نبی بتوانند به عرش خداوند معراج کنند. این روشها در متون هخالوت بیان شده اند. در این روش ربی با استفاده از نامهای خداوند معراج میکند.
در قرون وسطی ربیها معتقد بودند که خاک انسان در ابتدا به صورت موجودی بدون فرم به نام گولم است. دمیدن روح خداوند و سخن او باعث زنده شدن گولم میشود. از این رو ربیها اعتقاد داشتند که با نامهای مقدس خداوند آنها نیز میتوانند گولم خلق کنند. کتاب سفر یتزیرا اولین کتابی است که به طور مشخص در مورد قدرت خلق کردن به کمک حروف عبری صحبت میکند. در تلمود در چندین بخش داستانهایی در مورد خلفت به وسیله حروف عبری آمده است. در یک داستان ربی روا به کمک حروف عبری یک انسان خلق میکند. در داستانی دیگر چندین ربی در مورد خلقت بحث میکنند و برای طعام خود به کمک حروف عبری یک گاو ایجاد میکنند...