قاچاق انسان در ایران (انگلیسی: Human trafficking in Iran) به مثابه برده داری عصر جدید، رشد نگران کننده ای دارد. گستره این پدیده در چهار زمینه قابل بررسی است: قاچاق زنان و دختران، قاچاق کودکان و پسران، قاچاق اعضای بدن و بالاخره بیگاری گرفتن و بهره کشی از نیروی کار انسانها. استمرار اسارت و بردگی در شرایط ترس و ناامیدی، سرنوشت دردناک قربانیان قاچاق است که بیشترشان زنان و کودکان اند.
تن فروشی در ایران
شواهد گسترده ای وجود دارد که در ایران فحشا و قاچاق زنان و کودکان مخصوصاً در مناطق شمالی تهران و در شهرهای بزرگ دیگر رو به افزایش است. گرچه بعد از انقلاب ضد سلطنتی ۱۳۵۷ این کار ممنوع شد؛ اما خودفروشی زنان به دلیل بحران های اقتصادی و گسترش بیکاری رواج پیدا کرده است.
مطابق گزارش سالانه وزارت امور خارجه آمریکا منتشر شده در ۲۷ ژوئن ۲۰۱۷ (۲۷ خرداد ۱۳۹۶): «دختران ایرانی ۱۳ تا ۱۷ ساله هدف باندهای قاچاق انسان هستند که برای فروش و خدمات جنسی اغفال و به بیرون از ایران انتقال داده می شوند.»
مطابق گزارش پلیس امنیت ملی فرماندهی تهران بزرگ و هم چنین تحقیقات گزارش شده مرکز امور زنان و کمیته سازمان دفاع از قربانیان خشونت در سال ۱۳۸۲، قاچاق زنان و دختران استانهای مرزی به کشورهای حاشیه خلیج فارس، پاکستان، افغانستان و حتی به کشورهای اروپایی گسترش یافته است. قاچاقچیان قربانیان خود را از کشورهای بنگلادش، افغانستان و پاکستان به ایران منتقل و بعداً آنها را به اروپا می فرستند. در سال ۱۳۸۲ تعداد باندهای قاچاق که در استان آذربایجان غربی کشف و خنثی شدند به ۲۰۰ مورد رسید. اخبار نشان می دهد ایران یک معبر و مبدأ ترانزیت قاچاق انسان است ولی مسؤلین دولت ایران به دلایل سیاسی و امنیتی از ارائه آمار دقیق خودداری می کنند.
تن فروشی در ایران
شواهد گسترده ای وجود دارد که در ایران فحشا و قاچاق زنان و کودکان مخصوصاً در مناطق شمالی تهران و در شهرهای بزرگ دیگر رو به افزایش است. گرچه بعد از انقلاب ضد سلطنتی ۱۳۵۷ این کار ممنوع شد؛ اما خودفروشی زنان به دلیل بحران های اقتصادی و گسترش بیکاری رواج پیدا کرده است.
مطابق گزارش سالانه وزارت امور خارجه آمریکا منتشر شده در ۲۷ ژوئن ۲۰۱۷ (۲۷ خرداد ۱۳۹۶): «دختران ایرانی ۱۳ تا ۱۷ ساله هدف باندهای قاچاق انسان هستند که برای فروش و خدمات جنسی اغفال و به بیرون از ایران انتقال داده می شوند.»
مطابق گزارش پلیس امنیت ملی فرماندهی تهران بزرگ و هم چنین تحقیقات گزارش شده مرکز امور زنان و کمیته سازمان دفاع از قربانیان خشونت در سال ۱۳۸۲، قاچاق زنان و دختران استانهای مرزی به کشورهای حاشیه خلیج فارس، پاکستان، افغانستان و حتی به کشورهای اروپایی گسترش یافته است. قاچاقچیان قربانیان خود را از کشورهای بنگلادش، افغانستان و پاکستان به ایران منتقل و بعداً آنها را به اروپا می فرستند. در سال ۱۳۸۲ تعداد باندهای قاچاق که در استان آذربایجان غربی کشف و خنثی شدند به ۲۰۰ مورد رسید. اخبار نشان می دهد ایران یک معبر و مبدأ ترانزیت قاچاق انسان است ولی مسؤلین دولت ایران به دلایل سیاسی و امنیتی از ارائه آمار دقیق خودداری می کنند.
wiki: قاچاق انسان در ایران