ابن مالک طائی از راویان حدیث بود و از ابن مسعود حدیث کرد .
خشف
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خشف . [ خ ُ ش ُ ] (ع اِ) ج ِ خَشوف . (منتهی الارب ). رجوع به خشوف شود.
خشف . [ خ ُش ْ ش َ ](ع اِ) ج ِ خاشف . (منتهی الارب ). رجوع به خاشف شود.
خشف . [ خ ِ ] (ع اِ) مگس سبز. (منتهی الارب ). خشف [ خ َ / خ ُ ] . || آهوبچه ٔ نخست زاده یا نخست برفتارآمده . (منتهی الارب ). خَشف . خُشف . || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. (منتهی الارب ). خَشف . خُشف . رجوع به خَشف . خُشف . شود.
خشف . [ خ ُ ] (ع اِ) پشم به کار نیامدنی . خَشف . (منتهی الارب ). رجوع به خَشف شود. || مگس سبز، خَشف . خِشف . (منتهی الارب ). رجوع به این دو کلمه شود. || آهوبچه ٔ نخست زاده یا نخست برفتارآمده . (منتهی الارب ). خَشف . خُشف . || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. (منتهی الارب ). خَشف . خِشف . ج ، خِشَفَه . || ج ِ اَخشَف . رجوع به اَخشَف شود.
خشف. [ خ َ ] ( ع اِ ) آواز. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از اقرب الموارد ) ( از لسان العرب ). || جنبش. || حس خفی. || خواری. || پشم به کار نیامدنی. || مگس سبز. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). || آهوبچه نخست زاده و یا نخست برفتارآمده. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. ( منتهی الارب ) ( از لسان العرب ) ( از تاج العروس ).
خشف. [ خ َ ] ( ع مص ) جنبیدن انسان. ( منتهی الارب ). منه : خشف الانسان خشفاً؛ جنبید انسان و دریافت. ( منتهی الارب ). || آواز برآمدن از برف که بروی وی راه روند. ( منتهی الارب ) ( از لسان العرب ) ( از تاج العروس ). منه : خشف الثلج خشفاً؛ آواز آمداز برف چون رفتند بر وی. ( منتهی الارب ). منه : خشف فلان خشفاً؛ آواز کرد فلان. || شتافتن و تیز رفتن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). منه : خشف فی السیر؛ شتافت و تیز رفت. ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || کوفتن و شکستن سر کسی را. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). منه : خشف رأسه بالحجر؛ کوفت و شکست سر او رابسنگ. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || انداختن بچه. ( منتهی الارب ). منه : خشفت المراة بالولد؛ انداخت آن زن بچه را. ( منتهی الارب ).
خشف. [ خ ُ ] ( ع اِ ) پشم به کار نیامدنی. خَشف. ( منتهی الارب ). رجوع به خَشف شود. || مگس سبز، خَشف. خِشف. ( منتهی الارب ). رجوع به این دو کلمه شود. || آهوبچه نخست زاده یا نخست برفتارآمده. ( منتهی الارب ). خَشف. خُشف. || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. ( منتهی الارب ). خَشف. خِشف. ج ، خِشَفَه. || ج ِ اَخشَف. رجوع به اَخشَف شود.
خشف. [ خ ِ ] ( ع اِ ) مگس سبز. ( منتهی الارب ). خشف [ خ َ / خ ُ ]. || آهوبچه نخست زاده یا نخست برفتارآمده. ( منتهی الارب ). خَشف. خُشف. || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. ( منتهی الارب ). خَشف. خُشف. رجوع به خَشف. خُشف. شود.
خشف. [ خ َ ش َ ] ( ع اِ ) آواز. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) :
چگونه بخایم در ایشان رطب
که در حقشان نیست الا خشف.
خشف. [ خ َ ] ( ع مص ) جنبیدن انسان. ( منتهی الارب ). منه : خشف الانسان خشفاً؛ جنبید انسان و دریافت. ( منتهی الارب ). || آواز برآمدن از برف که بروی وی راه روند. ( منتهی الارب ) ( از لسان العرب ) ( از تاج العروس ). منه : خشف الثلج خشفاً؛ آواز آمداز برف چون رفتند بر وی. ( منتهی الارب ). منه : خشف فلان خشفاً؛ آواز کرد فلان. || شتافتن و تیز رفتن. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از اقرب الموارد ). منه : خشف فی السیر؛ شتافت و تیز رفت. ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || کوفتن و شکستن سر کسی را. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). منه : خشف رأسه بالحجر؛ کوفت و شکست سر او رابسنگ. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ). || انداختن بچه. ( منتهی الارب ). منه : خشفت المراة بالولد؛ انداخت آن زن بچه را. ( منتهی الارب ).
خشف. [ خ ُ ] ( ع اِ ) پشم به کار نیامدنی. خَشف. ( منتهی الارب ). رجوع به خَشف شود. || مگس سبز، خَشف. خِشف. ( منتهی الارب ). رجوع به این دو کلمه شود. || آهوبچه نخست زاده یا نخست برفتارآمده. ( منتهی الارب ). خَشف. خُشف. || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. ( منتهی الارب ). خَشف. خِشف. ج ، خِشَفَه. || ج ِ اَخشَف. رجوع به اَخشَف شود.
خشف. [ خ ِ ] ( ع اِ ) مگس سبز. ( منتهی الارب ). خشف [ خ َ / خ ُ ]. || آهوبچه نخست زاده یا نخست برفتارآمده. ( منتهی الارب ). خَشف. خُشف. || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. ( منتهی الارب ). خَشف. خُشف. رجوع به خَشف. خُشف. شود.
خشف. [ خ َ ش َ ] ( ع اِ ) آواز. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) :
چگونه بخایم در ایشان رطب
که در حقشان نیست الا خشف.
مسعودسعد.
|| حس خفی. ( منتهی الارب ) ( از لسان العرب ). || یخ نرم. ( منتهی الارب ) ( از لسان العرب ).خشف . [ خ َ ] (ع اِ) آواز. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از اقرب الموارد) (از لسان العرب ). || جنبش . || حس خفی . || خواری . || پشم به کار نیامدنی . || مگس سبز. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). || آهوبچه ٔ نخست زاده و یا نخست برفتارآمده . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || آهوماده ای که از بچگان خود گریخته باشد. (منتهی الارب ) (از لسان العرب ) (از تاج العروس ).
خشف . [ خ َ ] (ع مص ) جنبیدن انسان . (منتهی الارب ). منه : خشف الانسان خشفاً؛ جنبید انسان و دریافت . (منتهی الارب ). || آواز برآمدن از برف که بروی وی راه روند. (منتهی الارب ) (از لسان العرب ) (از تاج العروس ). منه : خشف الثلج خشفاً؛ آواز آمداز برف چون رفتند بر وی . (منتهی الارب ). منه : خشف فلان خشفاً؛ آواز کرد فلان . || شتافتن و تیز رفتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه : خشف فی السیر؛ شتافت و تیز رفت . (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || کوفتن و شکستن سر کسی را. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). منه : خشف رأسه بالحجر؛ کوفت و شکست سر او رابسنگ . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || انداختن بچه . (منتهی الارب ). منه : خشفت المراة بالولد؛ انداخت آن زن بچه را. (منتهی الارب ).
خشف . [ خ َ ش َ ] (ع اِ) آواز. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) :
چگونه بخایم در ایشان رطب
که در حقشان نیست الا خشف .
|| حس خفی . (منتهی الارب ) (از لسان العرب ). || یخ نرم . (منتهی الارب ) (از لسان العرب ).
چگونه بخایم در ایشان رطب
که در حقشان نیست الا خشف .
مسعودسعد.
|| حس خفی . (منتهی الارب ) (از لسان العرب ). || یخ نرم . (منتهی الارب ) (از لسان العرب ).
خشف . [ خ َ ش َ ] (ع مص ) از گری و خارش مانند پیران رفتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
خشف . [ خ ِ ] (اِخ ) ابن مالک طائی از راویان حدیث بود و از ابن مسعود حدیث کرد. (منتهی الارب ).
خشف . [ خ ُ ش َ ] (ع اِ) مگس سبز. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). خِشف .
کلمات دیگر: