( اسم ) سم شکافته مانند سم سگ گاو و گوسفند و بز و جز آن زنگله ژنگله .
ظلوف . ظلف سمهای درشت و سخت .
ظلوف . ظلف سمهای درشت و سخت .
ظلف
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
(ظِ لْ ) [ ع . ] (اِ. ) سم شکافته مانند سم گاو و گوسفند و بز به خلاف اسب و خر و استر که آن ها را حافره گویند.
لغت نامه دهخدا
ظلف . [ظُل ْ ل َ ] (ع ص ) ظلوف ٌ ظُلَّف ؛ سُمهای درشت و سخت .
ظلف. [ ظِ ] ( ع اِ ) سُم شکافته مانند سُم گاو و گوسفند و بز و جز آن. ژنگله. زنگله گاو و گوسفند و آهو و امثال آن. کفشک. ( التفهیم ). ج ، ظُلوف ، اَظلاف.
ارجانی گوید: چون سم ستور شکافته بسوزند و با سرکه به هم بیامیزندو بر داءالثعلب طلی کنند منفعت کند و بعض اطباء گفته اند سُنب بز را در خانه بخور کنند به واسطه او گزندگان از خانه بگریزند. ( از ترجمه صیدنه ابوریحان ). و نیز سوخته مجموع سم حیوانات ذوات الظلف مسهل ماء اصفر و ضماد او با شراب جهت گزیدن هوام و با عسل جهت نقرس و مفاصل نافع [ باشد ]. ( مخزن الادویة ).
- ذوات الظلف ؛ زنگله داران از گاو و گوسفند و آهو و آنچه بدان ماند.
|| حاجت و نیاز. || پیروی در رفتار و جز آن. || مراد و مقصد و مقصود: وجد ظلفه ؛ أی مراده. || چراگاه موافق : وجدت الشاة ظلفها؛ أی مرعی موافقاً فلاتبرح منه. || ظِلف النفس ؛ نزهها؛ أی نزه النفس. ظلیف النفس. || ظلف الخبز؛ کران نان. ( مهذب الاسماء ).
ظلف. [ ظِ ل َ ] ( ع اِ ) ج ِ ظَلِفة.
ظلف. [ ظَ ل ِ ] ( ع ص ) جای بلند از آب و گل و لای.
ظلف. [ ظَ ل َ ] ( ع اِ ) همه. جملگی. تمام. کامل. || ( ص ) مکان ظلف ؛ جای بلند از آب و گل و لای.
ظلف. [ ظَ ] ( ع مص ) ظلف القوم ؛ پیروی کردآنها را. || ظلف الشاة؛ بر سُم زد گوسفندرا. || ظلف اثره ؛ پوشیده و ناپدید کرد اثر پای را تا راه بدو نبرند، یا در زمین درشت رفت تا اثر نماند. || ظلفت الارض ؛ درشت گردید. || ظلف عنه ؛ بازایستاد از آن. || بازایستادن تن از چیزی. ( تاج المصادر بیهقی ). ظلف نفسه عنه ؛ بازداشت نفس را از آنکه کند یا بیارد آن را، یا بازداشت آن را از وی. || زهد ورزیدن.
ظلف. [ ظَ ل ِ ] ( ع ص ) ظلف النفس ؛ عزیز در نفس خویش. پارسا. زاهد.
ظلف. [ ظَ ل َ / ظَ ] ( ع ص ) ناچیز. || مباح. روا. || هدر. مفت. باطل. رایگان : ذهب دَمه ظلفاً؛ أی هدراً؛ یعنی رایگان رفت خون او. || ( اِمص ) تنگی زندگانی. || ظَلْف. پارسائی. زهادة.
ظلف. [ ظُ ل ُ / ظُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ ظلیف.
ظلف. [ظُل ْ ل َ ] ( ع ص ) ظلوف ٌ ظُلَّف ؛ سُمهای درشت و سخت.
ارجانی گوید: چون سم ستور شکافته بسوزند و با سرکه به هم بیامیزندو بر داءالثعلب طلی کنند منفعت کند و بعض اطباء گفته اند سُنب بز را در خانه بخور کنند به واسطه او گزندگان از خانه بگریزند. ( از ترجمه صیدنه ابوریحان ). و نیز سوخته مجموع سم حیوانات ذوات الظلف مسهل ماء اصفر و ضماد او با شراب جهت گزیدن هوام و با عسل جهت نقرس و مفاصل نافع [ باشد ]. ( مخزن الادویة ).
- ذوات الظلف ؛ زنگله داران از گاو و گوسفند و آهو و آنچه بدان ماند.
|| حاجت و نیاز. || پیروی در رفتار و جز آن. || مراد و مقصد و مقصود: وجد ظلفه ؛ أی مراده. || چراگاه موافق : وجدت الشاة ظلفها؛ أی مرعی موافقاً فلاتبرح منه. || ظِلف النفس ؛ نزهها؛ أی نزه النفس. ظلیف النفس. || ظلف الخبز؛ کران نان. ( مهذب الاسماء ).
ظلف. [ ظِ ل َ ] ( ع اِ ) ج ِ ظَلِفة.
ظلف. [ ظَ ل ِ ] ( ع ص ) جای بلند از آب و گل و لای.
ظلف. [ ظَ ل َ ] ( ع اِ ) همه. جملگی. تمام. کامل. || ( ص ) مکان ظلف ؛ جای بلند از آب و گل و لای.
ظلف. [ ظَ ] ( ع مص ) ظلف القوم ؛ پیروی کردآنها را. || ظلف الشاة؛ بر سُم زد گوسفندرا. || ظلف اثره ؛ پوشیده و ناپدید کرد اثر پای را تا راه بدو نبرند، یا در زمین درشت رفت تا اثر نماند. || ظلفت الارض ؛ درشت گردید. || ظلف عنه ؛ بازایستاد از آن. || بازایستادن تن از چیزی. ( تاج المصادر بیهقی ). ظلف نفسه عنه ؛ بازداشت نفس را از آنکه کند یا بیارد آن را، یا بازداشت آن را از وی. || زهد ورزیدن.
ظلف. [ ظَ ل ِ ] ( ع ص ) ظلف النفس ؛ عزیز در نفس خویش. پارسا. زاهد.
ظلف. [ ظَ ل َ / ظَ ] ( ع ص ) ناچیز. || مباح. روا. || هدر. مفت. باطل. رایگان : ذهب دَمه ظلفاً؛ أی هدراً؛ یعنی رایگان رفت خون او. || ( اِمص ) تنگی زندگانی. || ظَلْف. پارسائی. زهادة.
ظلف. [ ظُ ل ُ / ظُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ ظلیف.
ظلف. [ظُل ْ ل َ ] ( ع ص ) ظلوف ٌ ظُلَّف ؛ سُمهای درشت و سخت.
ظلف . [ ظَ ] (ع مص ) ظلف القوم ؛ پیروی کردآنها را. || ظلف الشاة؛ بر سُم زد گوسفندرا. || ظلف اثره ؛ پوشیده و ناپدید کرد اثر پای را تا راه بدو نبرند، یا در زمین درشت رفت تا اثر نماند. || ظلفت الارض ؛ درشت گردید. || ظلف عنه ؛ بازایستاد از آن . || بازایستادن تن از چیزی . (تاج المصادر بیهقی ). ظلف نفسه عنه ؛ بازداشت نفس را از آنکه کند یا بیارد آن را، یا بازداشت آن را از وی . || زهد ورزیدن .
ظلف . [ ظَ ل َ ] (ع اِ) همه . جملگی . تمام . کامل . || (ص ) مکان ظلف ؛ جای بلند از آب و گل و لای .
ظلف . [ ظَ ل َ / ظَ ] (ع ص ) ناچیز. || مباح . روا. || هدر. مفت . باطل . رایگان : ذهب دَمه ظلفاً؛ أی هدراً؛ یعنی رایگان رفت خون او. || (اِمص ) تنگی زندگانی . || ظَلْف . پارسائی . زهادة.
ظلف . [ ظَ ل ِ ] (ع ص ) جای بلند از آب و گل و لای .
ظلف . [ ظَ ل ِ ] (ع ص ) ظلف النفس ؛ عزیز در نفس خویش . پارسا. زاهد.
ظلف . [ ظِ ] (ع اِ) سُم شکافته مانند سُم گاو و گوسفند و بز و جز آن . ژنگله . زنگله ٔ گاو و گوسفند و آهو و امثال آن . کفشک . (التفهیم ). ج ، ظُلوف ، اَظلاف .
ارجانی گوید: چون سم ستور شکافته بسوزند و با سرکه به هم بیامیزندو بر داءالثعلب طلی کنند منفعت کند و بعض اطباء گفته اند سُنب بز را در خانه بخور کنند به واسطه ٔ او گزندگان از خانه بگریزند. (از ترجمه ٔ صیدنه ٔ ابوریحان ). و نیز سوخته ٔ مجموع سم حیوانات ذوات الظلف مسهل ماء اصفر و ضماد او با شراب جهت گزیدن هوام و با عسل جهت نقرس و مفاصل نافع [ باشد ] . (مخزن الادویة).
- ذوات الظلف ؛ زنگله داران از گاو و گوسفند و آهو و آنچه بدان ماند.
|| حاجت و نیاز. || پیروی در رفتار و جز آن . || مراد و مقصد و مقصود: وجد ظلفه ؛ أی مراده . || چراگاه موافق : وجدت الشاة ظلفها؛ أی مرعی موافقاً فلاتبرح منه . || ظِلف النفس ؛ نزهها؛ أی نزه النفس . ظلیف النفس . || ظلف الخبز؛ کران نان . (مهذب الاسماء).
ظلف . [ ظِ ل َ ] (ع اِ) ج ِ ظَلِفة.
ظلف . [ ظُ ل ُ / ظُ ] (ع ص ، اِ) ج ِ ظلیف .
کلمات دیگر: