سیزده به در

سیزدَه به دَر سیزدهمین روزِ فروردین ماه و از جشن های نوروزیِ ایران است. در تقویم های رسمیِ ایران، بعد از انقلاب، این روز روز طبیعت نامگذاری شده است و از تعطیلات رسمی است.برخی بر این باورند که در این روز باید برای راندن نحسی، از خانه بیرون روند و نحسی را در طبیعت به درکنند. اما برای اثبات اینکه ایرانیان قدیم هم این دیدگاه را داشتند هیچ روایت تاریخی و قابل استنادی وجود ندارد. بعد از سیزده به در، جشن های نوروزی پایان می پذیرد.
گره زدن سبزه
سبزه به رود سپردن
خوردن کاهو و سکنجبین
پختن خوراک های گوناگون به ویژه آش رشته
پرتاب ۱۳ عدد سنگ به ویژه مناطق (کرد نشین)
هیچ سندی وجود ندارد که مردمان نسل های پیشین از نحسی «سیزده» سخن گفته باشند. شاید در یکی دو سدهٔ اخیر، به دلیل اینکه عدد ۱۳ در برخی دین ها و فرهنگ ها بدشگون پنداشته می شود، در ایران نیز این توجیهِ بی پایه را به سیزده به در افزوده باشند..
به طور کلی در میان جشن های ایرانی جشن «سیزده به در» کمی مبهم است، زیرا مبنا و اساس دیگر جشن ها را ندارد. در کتاب های تاریخی اشارهٔ مستقیمی به وجود چنین مراسمی نشده است، اما در منابع کهن اشاره هایی به «روز سیزدهم فروردین» هست.
گفته می شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادی کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده ای ست به باغ و صحرا می رفتند و شادی می کردند و درحقیقت با این ترتیب رسمی بودن دورهً نوروز را به پایان می رسانیدند.