دردی کشی

این تعبیر از اشعار نظامی، خاقانی، سعدی آغاز شده و در حافظ و در متون عرفان ایرانی به کمال رسیده است. دُردی کش کسی است که تا ته پیاله و دُرد شراب را می نوشد و سرمست می شود. در شعر ایرانی، دردی کش همچنین کسی است که تهیدست است و امکان تهیه شراب های مجلسی ندارد و به شراب های تیره و به دردخواری روی می آورد ( فراستخواه، 1395: 21 ) .