سر خویش گرفتن

کنایه از بدر رفتن

سر خویش گرفتن. [ س َ رِ خوی / خیش ْ گ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) کنایه از بدر رفتن. ( رشیدی ). کنایه از بدر رفتن و راه خانه گرفتن. ( آنندراج ). سَرِ خود گرفتن. براه خود رفتن. پی کار خود رفتن. به خود پرداختن. به هوای خویش رفتن :
پدر گفتش اکنون سر خویش گیر
هر آن ره که میبایدت پیش گیر.ترا زنده خواهم که مانی بجای
سر خویشتن گیر وایدر مپای.عتیبةبن موسی سر خویش گرفت و رفت. ( تاریخ سیستان ). چون خونی از سلطان بدیشان رسد همه سر خویش گیرند و با جانب سلطان ایستند. ( کتاب النقض ص 384 ).
وگرنه تازه خود پیش گیرم
سر خویش و سرای خویش گیرم.تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت در پیش. ( گلستان سعدی ).
برو زین سپس گو سر خویش گیر
تعنت مزن جای دیگر بمیر.یکی هاتف انداخت در گوش پیر
که بی حاصلی رو سر خویش گیر.