راوندی مرتضی

راوَندی، مرتضی (تهران ۱۲۹۲ـ۱۳۷۸ش)
راوَندی، مرتضی
حقـــوق دان، روزنامه نـــگار، پژوهشگر، مورخ و مترجم ایرانی. از دانشکدۀ حقوق دانشنامۀ لیسانس گرفت. مدتی دادیار دادستانی بود. در اصفهان در هفته نامۀ دنیای امروزه قلم می زد. در ۱۳۲۵ش، هفته نامۀ آهنگر را انتشار داد و نیز به وکالت می پرداخت. در ۱۳۳۰ش، به خاطر عقاید سیاسی زندانی شد و پس از آزادی به نگارش و پژوهش پرداخت. تاریخ نگاری را به موازین علمی و رده بندی موضوعی استوار کرد. از آثار اوست: تاریخ اجتماعی ایران (۱۳۷۲)؛ تفسیر قانون اساسی ایران (۱۳۵۷ش)؛ تاریخ اجتماعی ایران از آغاز تا عصر حاضر (۱۳۴۱ش)؛ تاریخ تحولات اجتماعی (۱۳۵۸ش)؛ سیر قانون و دادگستری در ایران (۱۳۶۸ش)؛ اقتصاد بشری (ترجمه)؛ زندگی مسلمانان در قرون وسطا (ترجمه).

[ویکی نور] مرتضی راوندی، تاریخ نویس معاصر ایران، در 1292ش در تهران دیده به جهان گشود. لیسانس خود را از دانشکده حقوق تهران گرفت و از آذر 1318ش به دستگاه قضایی ایران پیوست. آخرین جایگاه او در این پیشه، دادیاری دیوان عالی کشور بود.
وی از جوانی با همت شخصی و با نیت تهیه تاریخ زندگی مردم ایران، پژوهش و فیش برداری از منابع گوناگون داخلی و خارجی را آغاز کرد. وی در طول پنجاه سال پژوهش، هزاران فیش و سند تاریخی را از کتاب های گوناگون جمع آوری کرد.
کتاب 10 جلدی تاریخ اجتماعی ایران که گردآوری آن بیش از 40 سال به طول انجامید، اساسی ترین کار رواندی است. با این کار، او پایه ای محکم و قابل ستایش در این عرصه بنیان نهاد. نخستین دوره تاریخ اجتماعی در1340ش در سه جلد منتشر شد. پس از انقلاب، اکثر کتاب های او، به خصوص جلدهای اول و دوم آن که به فرهنگ و تمدن ایران قدیم و حمله اعراب بادیه نشین می پرداخت، مجوز نشر نیافت و جلدهای آخر که به نقد اعتقادات ایرانیان می پرداخت، در سوئد چاپ شد.
راوندی در 23 شهریور 1378ش در سن هشتاد سالگی در گذشت.
ویکی پدیا، دانشنامه آزاد، 13 اردیبهشت 1390.
سیر فرهنگ و تاریخ تعلیم و تربیت در ایران و اروپا