دازاین

وجود اینجایی و آنجایی_یکی از کلمات مهم فیلسوف بزرگ آلمانی جناب هیدگر است

انسانِ هستنده در جهان - � آنجابودگی�؛ مفهومی که به نحوه ی هستنِ انسان درجهان می پردازد.

کلمات زاین ( Sein ) و نیشت زاین ( Nichtsein ) در زبان آلمانی به معنای هستی و نیستی می باشند. زمانیکه پیشوند راین ( rein ) به این کلمات افزوده شود، آنگاه این کلمات به معنای هستی و نیستی محض خواهند بود. پیشوند دا ( da ) مفاهیم هستی و نیستی را به واقعیت عینی تبدیل میکند. مثلا : Dasein و Nichtdasein که تلفظ آنها دازاین و نیشت دازاین میباشد به معنای هستی و نیستی واقعی اند. همچنین در زبان آلمانی کلمه ای دیگر وجود دارد که مترجمین فارسی زبان گاهی اوقات آنرا با هستی اشتباه می گیرند. این کلمه وَیزِن ( Wesen ) میباشد که به معنای " وجود " است. متضاد این کلمه نیشت وَیزِن ( Nichtwesen ) میباشد که معنای وجود نداشتن میباشد. این کلمات و مفاهیم به اضافه کلمه وِردن ( werden ) به معنای شدن، پایه های اساسی فلسفه هگل در علم منطق می باشند. بنا براین هایدِگِر ابداع کننده مفهوم " زاین " نیست . عده ای از فلاسفه یونان باستان قبل از افلاطون و ارسطو، مفهوم هستی را مبدا و منشاء قرار میداند و سعی میکردند که کثرات را از آن واحد اولیه استخراج نمایند و عده ای دیگر باور به نیستی داشتند. هگل این دو راه روی هم گذاشت و یک راه واحد رسید. از آنجاییکه مفاهیم هستی و نیستی محض دارای هیچگونه تعییناتی نیستند، نه اندازه دارند و نه صورت و محتوا، لذا دو مفهوم تو خالی بیش نیستند و هگل در برسی این مفاهیم به این نتیجه رسید که این دو مفهوم مترادف و هم معنی بوده و یکی می باشند و فقط در فکر انسان متضاد به نظر می رسند. اما این قضاوت فهمی در مرحله ای بالاتر توسط عقل مورد بررسی دقیق تری قرار میگیرد و به نتیجه گیری و قضاوت عقلی رسیده و تضاد بین آن دو برداشته خواهد شد. مشروط بر اینکه اندیشمند و یا فرد فکر کننده از عقلی سالم و واقع بین بر خوردار باشد. از دیدگاه هگل حقیقت نهائی این مفهوم از طریق تبدیل شدن این دو مفهوم به همدیگر ، عیان گردیده و به هستی و نیستی عینی و واقعی تبدیل شده است. هگل و هایدگر و همه فلاسفه قبل و بعد از آنان و حتی دانشمندان برجسته ای مثل نیوتن و پلانک و انشتاین و دانشمندان بنیانگذار مکانیک ذرات و امواج ، در سیستم های فلسفی و تئوری های علمی خود در بحث زمان و مکان نتوانسته اند، دوقلو های همزادِ زمان و مکان را کشف کنند که عبارت باشند از مفاهیم بیزمانی و بیمکانی. بیزمانی و بیمکانی در ست است که از صفات خداوند می باشند، اما از آنجاییکه جهان چیزی جزء ظهور اسماء و صفات خداوند نیست، لذا بیزمانی و بیمکانی هم باید به ظهور عینی و واقعی رسیده باشند، یا اینکه این حقیر دچار خیالات واهی شده است؟ ذرات زمان و ذرات بیزمانی و ذرات مکان و بیمکانی ، مثل ذرات ماده و ذرات ضد ماده همدیگر را متقابلا منهدم نمیکنند که پس از آن هردو به اشعه تبدیل شوند، بلکه به محض رسیدن به همدیگر ، شروع به رقص و نوسان میکنند و میل رقصیدن در وجود انسان و موجودات زنده، ریشه خود را در آن رقص و نوسان بنیادی دارد. در این نوسانگر های بنیادی، قطب ها به همدیگر تبدیل میشوند. عاشق بنیادی وجود خودرا به معشوق و معشوق بنیادی در عوض وجود خودرا به عاشق هدیه میکند. کدام یک از جفت های عشاق انسانی توانسته است این چنین متقابلا فدای همدیگر شوند. از لحاظ فیزیکی، زمان و مکان فقط یک جنبه از وجود خداوند را تشکیل می دهند و بیزمانی و مکانی جنبه دیگر اورا. بدون وجود عینی و واقعیِ بیزمانی و بیمکانی، خداوند متعال نیمی از وجود مبارک خود را از دست میدهد. تمام ذرات اتمی و زیر اتمی و تمام ذرات نور مرئی و نامرئی از تراکم شدید این نوسانگر های بنیادی ساخته شده اند. اندازه و مقدار عددی و واحد فرکانس این هشت قطبی های نوسانگر بنیادی برابر است با معکوس زمان پلانک یعنی ۱۰ بتوان ۴۳ بار در ثانیه. در اعجاب و شگفت ام که خداوند چقدر از این بازی" آفتاب مهتاب " جسمانی لذت میبرد. با تاب بازی و الاکلنگ کیهانی او تا حدودی آشنائی داریم: نوسان مه بانگ های متوالی و زنجیره بی پایان تولد و مرگ کیهان و به همراه آن زنجیره تولد و مرگ انسان.