بدر جاجرمی

بدر جاجَرمی (درگذشتهٔ ۶۸۶ قمری) از شعرای فارسی سرای نامدار قرن هفتم است.
ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران، جلد سوم، بخش اول، ص ۵۵۸–۵۶۷
بدرالدین فرزند عمر، متخلص به بدر و بدر جاجرمی، در جاجرم در خراسان متولد شد. تربیت او در ادب و شعر نیز در خراسان انجام یافت و سپس به امید خدمت نزد بهاءالدین جوینی (درگذشتهٔ ۶۷۸) حاکم اصفهان و عراق به اصفهان رفت. در آنجا با مجدالدین همگر و امامی هروی آشنایی و معاشرت یافت. تذکره نویسان از جمله دولتشاه او را شاگرد مجد همگر شمرده اند.
ممدوح اصلی بدرالدین همان بهاءالدین محمد جوینی پسر شمس الدین صاحب دیوان جوینی است و قصاید اصلی شاعر در ستایش اوست. اما علاوه بر آنها قصایدی هم در ستایش شمس الدین محمد جوینی و برادرش عطاملک جوینی دارد. چنان که از سخنش برمی آید تا پایان دوران خاندان جوینی در خدمت آنها بود و در وفات بهاءالدین در سال ۶۷۸ قمری مادهٔ تاریخ سرود.
پسر بدرالدین محمد جاجرمی نیز از فضلای نامدار اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم و مؤلف کتاب مشهور مونس الاحرار فی دقایق الاشعار است که در آن اشعار قریب به دویست تن از بزرگ ترین شاعران معاصر پدرش و خودش را آورده است.