داروهای ضد روان پریشی (به انگلیسی: Antipsychotic)، یا آنتی سایکوتیک ها برای مدیریت و درمان رفتارهای جنون (مانند هذیان و توهم)، به خصوص در بیماری های اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی ساخته شده اند. این گونه داروها تأثیر آرام کننده یا آرام بخش زیادی دارند. بعضی از داروهای ضد روان پریشی مانند تورازین (Thorazine) توهم و هذیان بیمار را کاهش می دهند؛ ولی سایر داروهای ضد روان پریشی مانند کلوزاریل بیمار را سر حال می آورند و تقویت می کنند. تأثیر اصلی این گونه داروها کاهش یا حذف نشانه های روان پریشی از جمله توهم، هذیان، گوشه گیری و بی احساسی است و برای آرام نگاهداشتن بیماران ساخته نشده اند.
نسل اول آنتی سایکوتیک ها
کلروپرومازین، فنوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، اُلانزاپین، کلوزاپین ،ریسپریدون پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوئوپرازین از جمله داروهای ضد روان پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض آنتی کولینرژیک کمتری دارند.
مانند الانزاپین، کلوزاپین و ریسپریدون
نسل اول آنتی سایکوتیک ها
کلروپرومازین، فنوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، اُلانزاپین، کلوزاپین ،ریسپریدون پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوئوپرازین از جمله داروهای ضد روان پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض آنتی کولینرژیک کمتری دارند.
مانند الانزاپین، کلوزاپین و ریسپریدون
wiki: داروهای ضدروان پریشی