<div class="boxBd">مرثیه گوی. [ م َ ی َ / ی ِ ] ( نف مرکب ) که در عزای مرده ای شعر سراید و ذکر محامد و محاسن او کند و بر مرگش تأسف خورد : <br>روحی به خبر مرثیه گوی من شد<br>بگریست از آنکه روح من از تن شد.<div class="au">سوزنی.</div>کفن فروشی ای جوهری و مرثیه گوی <br>به مرده ای یک سوداست مر ترا به دو روی.<div class="au">سوزنی.</div>نکنم مدح که من مرثیه گوی کرمم <br>چون کرم مرد ز من بانگ معزا شنوند.<div class="au">خاقانی.</div></div>

مرثیه گوی. [ م َ ی َ / ی ِ ] ( نف مرکب ) که در عزای مرده ای شعر سراید و ذکر محامد و محاسن او کند و بر مرگش تأسف خورد : روحی به خبر مرثیه گوی من شد بگریست از آنکه روح من از تن شد. سوزنی. کفن فروشی ای جوهری و مرثیه گوی به مرده ای یک سوداست مر ترا به دو روی. سوزنی. نکنم مدح که من مرثیه گوی کرمم چون کر

لغت نامه دهخدا

<div class="boxBd">که در عزای مرده ای شعر سراید</div>

که در عزای مرده ای شعر سراید

مرثیه گوی

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا