جنگ سالار

جنگ سالار به کسانی گفته می شود که کنترل بخشی از یک کشور را بدون تبعیت از حکومتی مرکزی، در اختیار دارند.جنگ سالاری در دولت های ناکام که در آن حکومت مرکزی و قدرت اولیای امور در سراسر کشور از هم می پاشد یا به شکل رسمی اما ضعیف و بدون کنترل واقعی روی قلمرو کشور به حیات خویش ادامه می دهد به وجود می آید.
اودا نوبونوگا
یوسوگی کنشین
تاکیدا شینگن
هوجو شوآن
تویوتومی هیدیوشی
سانادا یوکیمورا
جنگ سالاری در اروپا معمولاً رابطه دارد با گروه های مختلف دسته های سرباز مزدور و سردسته های آنها که عموماً قدرت را در مناطق سکونتشان در اختیار داشتند. چنین شرکتهای های آزادی در صورتی رشد خواهند نمود که قدرت مرکزی از هم بپاشد. نظیر دورهٔ فترت در تاریخ آلمان بین سالهای ۱۲۵۴ و ۱۲۷۸ یا جنگ های صد سالهٔ فرانسه.سربازهای اجیر و سر دستهای آنها مانند جان هاوک وود، راجر دفلور یا هاک کالولیو بسیاری از سربازهای اجیر دیگر در ایتالیا هم می توانند به عنوان جنگ سالار خوانده شوند.
در اغلب سالهای قرن ۱۶ قبل از عصر توکوگاوا، ژاپن زجر زیادی از جنگ های مکرر بین جنگ سالاران رقیب کشید. هر جنگ سالار یا فرمانده نظامی چندین قلعه جنگی، زمین، رعایا و جنک جویان سامورایی را در اختیار داشتند.
معروفترین جنگ سالارهای ژاپن:

جَنگ سالار (warlord)
در چین، هریک از رهبران محلی که با بهره گیری از ضعف حکومت مرکزی، پس ازمرگ نخستین رئیس جمهوری چین در ۱۹۱۲، توانست ارتش خصوصی و قلمروی برای خود دست وپا کند. جنگ سالاران تا زمان لشکرکشی شمالی جیانگ جیه شی (جیانگ کای شک)۱ رهبر ملّیون برضد آنان در ۱۹۲۶، به جنگ های داخلی مشغول بودند و تا زمان به قدرت رسیدن کمونیست ها به رهبری مائو تسه تونگ در ۱۹۴۹ همچنان اعمال قدرت می کردند. Jiang jie Shi (Chiang Kai-shek)