دل بردن

( مصدر ) دل بردن از کسی دل ربایی کردن از او دل ربودن .

دل بردن. [ دِ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) شیفته و عاشق خود کردن. دل ربودن. دلربائی کردن. اصباء. تَصَبّی. تَهنید. ( تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ) :
دلم ببردی جان هم ببر که مرگ به است
ز زندگانی اندرشماتت دشمن.میی کو مرا ره به منزل برد
همه دل برند او غم دل برد.زلف تو دل همی بردم از میان چشم
نبود شگفت دزدی چابک ز هندوان.دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانی.چون دل ببردی دین مبرصبر از من مسکین مبر
با مهربانان کین مبر لاتقتلوا صید الحرم.دل بردی و تن زدی همان بود
من با تو بسی شمار دارم.دستان که تو داری ای پریزاد
بس دل ببری به کف و معصم.به دستهای نگارین چو در حدیث آیی
هزار دل ببری زینهار از ین دستان.سَبْی ؛ دل بردن معشوق عاشق را. ( از منتهی الارب ).

/del borden/ غش کردن – بی حال شدن