رسن تاب

۱ - ( صفت ) آنکه ریسمان تابد طناب باف تابنده ریسمان . ۲ - تاب دادن و بهم پیوستن رسن .

رسن تاب. [ رَ س َ ] ( نف مرکب ) رسن تابنده. رسن گر. حبال. ( یادداشت مؤلف ). کسی که ریسمان می تابد. ( ناظم الاطباء ) ( از شعوری ج 2 ص 3 ). آنکه ریسمان تابد. طناب باف. تابنده ریسمان. ( فرهنگ فارسی معین ).شالنگی. ( از آنندراج ) ( یادداشت مؤلف ) :
رسن در گلو بربط از چوب خوردن
چو طفل رسن تاب کسلان نماید.تحقیق سخن گوی نخیزد ز سخن دزد
تعلیق رسن باز نیاید ز رستاب.ترا تا پیشتر گویم که بشتاب
شوی پستر چو شاگرد رسن تاب.میوه ات باید که شیرین تر شود
چون رسن تابان نه واپس تر شود.ای در این چنبر همه تاب آمده
همچو شاگرد رسن تاب آمده.سفرت هست چو شاگرد رسن تاب از پس.بر اوج جنابت نرسد هیچ کمندی
بیهوده رسن تاب خیالند فغانها.|| ( حامص مرکب ) رسن تابی.تاب دادن و بهم پیوستن رسن. ( فرهنگ فارسی معین ).