زمین کن

که زمین را شکافد و سوراخ کند چون سیل و جزئ آن .

زمین کن. [ زَ ک َ ] ( نف مرکب ) که زمین را شکافد و سوراخ کند چون سیل و جز آن :
ز صحرا سیلها برخاست هر سو
درازآهنگ و پیچان و زمین کن. || در بیت زیر کسی که زمین را بکند، مانند: کوه کن :
زمین کن کوه خود را گرم کرده
سوی ارمن زمین را نرم کرده.|| ( اِ مرکب ) نوعی ماهی در دریای فارس. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).