غبار بین سیاره ای

غبار بین سیاره ای یا ابر غبار بین سیاره ای یا ابر منطقةالبروجی شامل گرد و غبار کیهانی: (ذرات ریز شناور در فضای بیرون از منظومه شمسی) است که فضای بین سیاره ها در منظومهٔ شمسی و دیگر سیستم های سیاره ای را در بر می گیرد. در منظومهٔ شمسی ذرات غبار بین سیاره ای نقش مهمی در پراکندگی نور خورشید و انتشار تابش حرارتی دارند که این یکی از برجسته ترین ویژگی های نور شب در محدودهٔ طول موج ۵–۵۰ میکرومتر است. دانه هایی که مشخص کنندهٔ انتشار فروسرخ در مدار زمین هستند دارای اندازه ای در حدود ۱۰ تا ۱۰۰ میکرومتر دارند. علاوه بر این، امروزه احتمال داده می شود غبار بین سیاره ای توانایی انتقال مواد مورد نیاز برای به وجود آمدن حیات در سیارات یا توانایی انتقال میکروارگانیسم ها را داشته باشد.
ورود به جو
غبار کیهانی
گرد و غبار میان کهکشانی
فضای بیرونی
محیط میان سیاره ای
محیط میان ستاره ای
نور منطقةالبروجی
منشأ به وجود آمدن ذرات غبار بین سیاره ای احتمالاً شامل موارد زیر است: برخورد سیارک ها، فعالیت دنباله دارها و برخورد اجرام در داخل منظومه شمسی، برخوردهای اجرام با یکدیگر در کمربند کویپر، و ذرات میان ستاره ای. بین دانشمندان بر سر منشأ دقیق گرد و غبار بین سیاره ای بحث های زیادی وجود دارد که این پدیده را حاصل برخوردهای سیارکی یا فعالیت های دنباله دارها می دانند.
فرایندهای اصلی فیزیکی مؤثر در به وجود آمدن این ذرات مانند مکانیزم های تخریب یا دفع، عبارتند از: خروج از طریق فشار تابشی، کشش داخلی اثر پوینتینگ-رابرتسن، فشار باد خورشیدی، تصعید، برخوردهای متقابل و اثرات دینامیکی سیارات.
همچنین از دیگر موارد به وجود آمدن این ذرات به دشارژ الکتریکی خورشید بر هسته فلزی خرده سیارک ها می توان اشاره کرد که طی این فرایند دشارژ نقطه ای حاصل از میدان مغناطیسی خورشید بر هسته فلزی خرده سیارک باعث ایجاد شکست و خردشدگی در سطح آن شده و ذرات ریزی از آن را در فضای بین سیاره ای پراکنده می کند.