غذای فضانوردان، خوراک فضانوردان یا غذای فضایی مواد غذایی است که فضانوردان در طول مأموریت فضایی مصرف می کنند. این غذاها به دقت توسط متخصصان پزشکی فضایی انتخاب، و با روش های ویژه تهیه و بسته بندی می شوند. غذای فضانوردان باید روی هم رفته نیازهای انرژی و تغذیه ای فضانوردان را برآورده سازد تا آن ها نیرو و سلامت کافی برای انجام مأموریت خود را داشته باشند.
نوشابه های گازدار: گاز موجود در این نوشابه ها در شرایط درون فضاپیما، به صورت حباب درآمده و به طور تصادفی در محلول نوشابه پخش می شوند. با بازکردن درب نوشابه، این حبابها به همراه مایع نوشابه در فضای کوچک کابین فضاپیما پخش شده و ایجاد دردسر خواهند کرد.
غذاهای پودری: غذاها یا چاشنی هایی که به شکل پودر هستند نیز به در منوی غذای فضانوردان وجود ندارد. پودر ریز می تواند به آسانی در فضا پخش شود و برای تجهیزات حساس داخل کابین ایجاد اشکال نماید. از این رو است که فضانوردان مجبورند نمک را به صورت محلول در آب و فلفل را به صورت حل شده در روغن با خود به سفر فضایی ببرند.
غذاهای خردشدنی: غذاهایی که خرد شدنی هستند مانند چیپس یا کلوچه نیز دردسر سازند. بیسکوییت و کلوچه های فضایی را آنقدر کوچک می پزند که فضانورد بتواند یکباره آن را در دهان خود قرار دهد. فضانوردان معمولاً به جای نان از نوعی نان ذرت مکزیکی به نام «تورتیا» استفاده می کنند که به قدر کافی کوچک پخته شده است.
برخی میوه جات: برخی از میوه جات مانند پرتقال و موز تازه نیز به فضا برده نمی شوند. این میوه ها به ویژه زمانی که مصرف می شوند، بوی خاصی از خود تولید می کنند. زمانی که فضانوردان در مدار زمین قرار می گیرند به علت بی وزنی دچار حالت تهوع هستند. بوی ناشی از پرتقال و موز تازه می تواند این حالت را تشدید کرده و شرایط جسمی آن ها را وخیم تر نماید.
مواد غذایی در مأموریت های کوتاه مدت به همراه فضانوردان به فضا فرستاده می شود. در مأموریت های بلندمدت، مانند مأموریت فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی، مواد غذایی بطور منظم به وسیلهٔ فضاپیماهای پشتیبانی از زمین برای آن ها فرستاده می شود.
ترکیب غذاهای فضایی در طول تاریخ پنجاه ساله فضانوردی بشر، به سرعت پیشرفت کرده اند و روز به روز به غذاهای معمولی که مردم سر میز شام صرف می کنند شبیه تر شده اند.
حمل هر کیلو محموله به فضا حدود ۲۰۰ میلیون هزینه دارد. از این رو، هر وعده غذایی که فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی صرف می کنند با احتساب وزن غذا، آب و ظروف مورد استفاده هزینه بسیار بالایی دارد. فضانوردان پروژه های جمینای و آپولو از غذاهای خشک و یخ زده استفاده می کردند. کپسولهای فضایی آن ها برای تولید الکتریسیته از پیلهای سوختی بهره می بردند. آب به عنوان محصول جانبی پیلهای سوختی که با ترکیب اکسیژن و هیدروژن، الکتریسیته تولید می کنند، در آن ناوهای فضایی به وفور در دسترس بود؛ بنابراین فضانوردان می توانستند در زمان صرف غذا با مخلوط کردن آب گرم و غذای خشک شده، وعده غذاییِ نه چندان دلچسبی را تهیه نمایند. این غذاها چندان باب میل فضانوردان نبود و آن ها پس از چند روز از طعم و شکل این غذاها بیزار می شدند.
نوشابه های گازدار: گاز موجود در این نوشابه ها در شرایط درون فضاپیما، به صورت حباب درآمده و به طور تصادفی در محلول نوشابه پخش می شوند. با بازکردن درب نوشابه، این حبابها به همراه مایع نوشابه در فضای کوچک کابین فضاپیما پخش شده و ایجاد دردسر خواهند کرد.
غذاهای پودری: غذاها یا چاشنی هایی که به شکل پودر هستند نیز به در منوی غذای فضانوردان وجود ندارد. پودر ریز می تواند به آسانی در فضا پخش شود و برای تجهیزات حساس داخل کابین ایجاد اشکال نماید. از این رو است که فضانوردان مجبورند نمک را به صورت محلول در آب و فلفل را به صورت حل شده در روغن با خود به سفر فضایی ببرند.
غذاهای خردشدنی: غذاهایی که خرد شدنی هستند مانند چیپس یا کلوچه نیز دردسر سازند. بیسکوییت و کلوچه های فضایی را آنقدر کوچک می پزند که فضانورد بتواند یکباره آن را در دهان خود قرار دهد. فضانوردان معمولاً به جای نان از نوعی نان ذرت مکزیکی به نام «تورتیا» استفاده می کنند که به قدر کافی کوچک پخته شده است.
برخی میوه جات: برخی از میوه جات مانند پرتقال و موز تازه نیز به فضا برده نمی شوند. این میوه ها به ویژه زمانی که مصرف می شوند، بوی خاصی از خود تولید می کنند. زمانی که فضانوردان در مدار زمین قرار می گیرند به علت بی وزنی دچار حالت تهوع هستند. بوی ناشی از پرتقال و موز تازه می تواند این حالت را تشدید کرده و شرایط جسمی آن ها را وخیم تر نماید.
مواد غذایی در مأموریت های کوتاه مدت به همراه فضانوردان به فضا فرستاده می شود. در مأموریت های بلندمدت، مانند مأموریت فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی، مواد غذایی بطور منظم به وسیلهٔ فضاپیماهای پشتیبانی از زمین برای آن ها فرستاده می شود.
ترکیب غذاهای فضایی در طول تاریخ پنجاه ساله فضانوردی بشر، به سرعت پیشرفت کرده اند و روز به روز به غذاهای معمولی که مردم سر میز شام صرف می کنند شبیه تر شده اند.
حمل هر کیلو محموله به فضا حدود ۲۰۰ میلیون هزینه دارد. از این رو، هر وعده غذایی که فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی صرف می کنند با احتساب وزن غذا، آب و ظروف مورد استفاده هزینه بسیار بالایی دارد. فضانوردان پروژه های جمینای و آپولو از غذاهای خشک و یخ زده استفاده می کردند. کپسولهای فضایی آن ها برای تولید الکتریسیته از پیلهای سوختی بهره می بردند. آب به عنوان محصول جانبی پیلهای سوختی که با ترکیب اکسیژن و هیدروژن، الکتریسیته تولید می کنند، در آن ناوهای فضایی به وفور در دسترس بود؛ بنابراین فضانوردان می توانستند در زمان صرف غذا با مخلوط کردن آب گرم و غذای خشک شده، وعده غذاییِ نه چندان دلچسبی را تهیه نمایند. این غذاها چندان باب میل فضانوردان نبود و آن ها پس از چند روز از طعم و شکل این غذاها بیزار می شدند.
wiki: غذای فضانوردان