درگه پرستنده پرستنده درگه
درگه پرست
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
درگه پرست. [ دَ گ َه ْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) درگه پرستنده. پرستنده درگه. خادم و بنده و ملازم درگاه :
همی گردد در این شاهانه بستان
بکام خویش با درگه پرستان.
همی گردد در این شاهانه بستان
بکام خویش با درگه پرستان.
( ویس و رامین ).
کلمات دیگر: