درگاه نشیننده نشیننده درگاه روزبان
درگاه نشین
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
درگاه نشین. [ دَ ن ِ ] ( نف مرکب ) درگاه نشیننده. نشیننده درگاه. روزبان. ( صحاح الفرس ). ملازم در خانه. ملازم آستان. آنکه ملازم درگاه باشد :
خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند
وز زبان تو تمنای دعائی دارد.
خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند
وز زبان تو تمنای دعائی دارد.
حافظ.
کلمات دیگر: