تواشیح

تواشیح از نظر واژگانی، یعنی زینت و آرایش. تواشیح جمع کلمه توشیح است یا وشاح و موشحات جمع کلمه (مُوَشح) که از ریشه (وشح) به معنای آراستن است. آمده است که:مبارزان عرب در گذشته، آلات رزم چون زره و غلاف هایشمشیرهایشان را که آراسته یا مرصع به نگین های رنگارنگ بود،مُوَشَّح می نامیدند و بعضی گفته اند: به همین دلیلبه نوعی شعر که از نظر وزن، مضمون و محتوا، شادتر و جذاب تراز اشعار دیگر است، مُوَشَّح گفته می شود.
تواشیح گونه ای آواز دینی است که موضوعات اشعار آن یا دعا است یا در مدح و نعت پیامبر اسلام و اهلبیت پیامبر هستند. زبان آن معمولاً عربی است و اغلب بدون همراهی ساز موسیقی است. تواشیح دارای تکخوان است و گروهی وی را همراهی می کنند که به آنان (بطانه) می گویند. این آواز دینی مملو از هنرهای زیبای تنغیمی است و عموماً آهنگین است.
تواشیح خود دارای اسلوب و روش خاصی است که آن را از اناشید، مدائح، ابتهال، مناجات، دعا، قوالی، مولودخوانی و مداحی متمایز می کند.
تواشیح گونه ای هنر دینی است که از ترکیب دو مقوله شعر و موسیقی تشکیل شده است.

تَواشیح
(در لغت به معنی زینت و زیبایی) خواندن اشعار موزون، یا آیات قرآن در جلسات مذهبی، به طور گروهی و جمعی. مضامین تواشیح یا ادعیۀ قرآنی، مدایح پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) یا ارجوزه ها و اشعار زیبای عربی یا فارسی است، که در یکی از دستگاه های موسیقی خوانده می شود. خواندن تواشیح یا هم خوانی نیایش ها و سرود های مذهبی به عربی، در ایران سابقۀ طولانی ندارد و در سال های اخیر از کشور هایی، مانند سوریه و لبنان و مصر به ایران راه یافته است. اخیراً مسابقات تواشیح نیز به مسابقات قرآنی افزوده شده است. از استادان بزرگ تواشیح، می توان از محمد عربی القبّانی، صاحب جامِع النَفَحات القُدسیه که شامل متون تواشیح مختلف است، وهبه زحیلی، و حمزه شکور نام برد.