پیمان منع استفاده از جنگ افزار هسته ای در آمریکای لاتین و دریای کارائیب (به انگلیسی: Treaty for the Prohibition of Nuclear Weapons in Latin America and the Caribbean) با نام عمومی پیمان تلاتلولکو (به انگلیسی: Treaty of Tlatelolco) توسط اوپانال (سازمان منع استفاده از جنگ افزار هسته ای در آمریکای لاتین و دریای کارائیب) تصویب شد. دفتر این سازمان در شهر مکزیکو سیتی پایتخت کشور مکزیک است.
بریتانیا: در سال های ۱۹۶۸، ۱۹۷۵، ۱۹۸۳، ۱۹۸۹، ۱۹۹۲، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ دیگر کشورهای انگلیسی زبان کارائیب مدت کوتاهی پس از استقلال از بریتانیا این پیمان را امضا کردند. اگرچه تا پیش از آن نیز بر اساس پروتکل نخست پیمان به آن متعهد بودند.
هلند: پروتکل نخست را در ۱۹۷۱ تصویب کرد. سورینام نیز در ۱۹۷۶ مدت کوتاهی پس از استقلال از هلند آن را امضا و در ۱۹۹۷ تصویب کرد.
آمریکا: در ۱۹۷۷ پروتکل نخست را امضا کرده و در ۱۹۸۱ تصویب کرد. بر این اساس پورتوریکو و جزایر ویرجین ایالات متحده آمریکا ملزم به اجرای مفاد پیمان می شدند.
فرانسه: پروتکل نخست را در ۱۹۷۹ امضا ولی در ۱۹۹۲ تصویب کرد که گویان فرانسه را ملزم به اجرای تعهد می کرد.
بر اساس این پیمان، کشورهای عضو، تعهد خود را بر پیشگیری و منع آزمایش، استفاده، ساخت، تولید یا تهیه هرگونه جنگ افزار هسته ای از هر راهی و عدم دریافت، ذخیره، استقرار، گسترش و هر گونه در اختیار قرار گرفتن آن اعلام می کنند.
دو پروتکل اضافی نیز برای این پیمان وجود دارند: پروتکل نخست، کشورهایی که فرای منطقه آمریکای لاتین و کارائیب (آمریکا، بریتانیا، فرانسه و هلند) هستند ولی دارای سرزمین ها و مستعمراتی در داخل این منطقه هستند نیز شامل مفاد این پیمان می شود. پروتکل دوم از کشورهای دارنده جنگ افزار هسته ای می خواهد که از هر گونه تلاش برای تضعیف کشورهای بدون جنگ افزار هسته ای در این منطقه خودداری کنند. این پروتکل توسط ۵ کشور صاحب قدرت هسته ای (آمریکا، بریتانیا، فرانسه، چین و روسیه) در ۱۹۷۹ امضا شده است.
همچنین این پیمان، امکان کنترل جامع و راستی آزمایی را توسط سازمان منع استفاده از جنگ افزار هسته ای در آمریکای لاتین و دریای کارائیب فراهم می کند.
بریتانیا: در سال های ۱۹۶۸، ۱۹۷۵، ۱۹۸۳، ۱۹۸۹، ۱۹۹۲، ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ دیگر کشورهای انگلیسی زبان کارائیب مدت کوتاهی پس از استقلال از بریتانیا این پیمان را امضا کردند. اگرچه تا پیش از آن نیز بر اساس پروتکل نخست پیمان به آن متعهد بودند.
هلند: پروتکل نخست را در ۱۹۷۱ تصویب کرد. سورینام نیز در ۱۹۷۶ مدت کوتاهی پس از استقلال از هلند آن را امضا و در ۱۹۹۷ تصویب کرد.
آمریکا: در ۱۹۷۷ پروتکل نخست را امضا کرده و در ۱۹۸۱ تصویب کرد. بر این اساس پورتوریکو و جزایر ویرجین ایالات متحده آمریکا ملزم به اجرای مفاد پیمان می شدند.
فرانسه: پروتکل نخست را در ۱۹۷۹ امضا ولی در ۱۹۹۲ تصویب کرد که گویان فرانسه را ملزم به اجرای تعهد می کرد.
بر اساس این پیمان، کشورهای عضو، تعهد خود را بر پیشگیری و منع آزمایش، استفاده، ساخت، تولید یا تهیه هرگونه جنگ افزار هسته ای از هر راهی و عدم دریافت، ذخیره، استقرار، گسترش و هر گونه در اختیار قرار گرفتن آن اعلام می کنند.
دو پروتکل اضافی نیز برای این پیمان وجود دارند: پروتکل نخست، کشورهایی که فرای منطقه آمریکای لاتین و کارائیب (آمریکا، بریتانیا، فرانسه و هلند) هستند ولی دارای سرزمین ها و مستعمراتی در داخل این منطقه هستند نیز شامل مفاد این پیمان می شود. پروتکل دوم از کشورهای دارنده جنگ افزار هسته ای می خواهد که از هر گونه تلاش برای تضعیف کشورهای بدون جنگ افزار هسته ای در این منطقه خودداری کنند. این پروتکل توسط ۵ کشور صاحب قدرت هسته ای (آمریکا، بریتانیا، فرانسه، چین و روسیه) در ۱۹۷۹ امضا شده است.
همچنین این پیمان، امکان کنترل جامع و راستی آزمایی را توسط سازمان منع استفاده از جنگ افزار هسته ای در آمریکای لاتین و دریای کارائیب فراهم می کند.
wiki: پیمان تلاتلولکو