ابوالعباس لوکری

ابوالعباس لوکری فیلسوف ایرانی و از شاگردان مکتب فلسفی ابن سینا می باشد؛ که در زنجیره تاریخ فلسفه اسلامی جایگاه مهمی دراد.
مجله اطلاع رسانی و کتابداری» آینه پژوهش» خرداد و تیر ۱۳۷۴ - شماره ۳۲ ص۴۹
خدمات متقابل اسلام و ایران، مطهری، ج۲، ص۵۸۰.
ثقاوت العیون فی سادس القرون، آقابزرگ تهرانی، بیروت، ۱۴۲۸ق. ص۳۵.
مقدمه بیان الحق، به تحقیق دیباجی.
ابوالعباس فضل بن محمّد مرو رودی فیلسوف بزرگ قرن۵و۶ است که فلسفه به وسیله او در خراسان منتشر شد. خیام، خازنی و سنائی و غزالی هم عصران وی اند.
لوکری شاگرد بهمنیار بوده و از این طریق با یک واسطه با حکمت ابن سینا شنا شده است. تاریخ تولد او نامعلوم است و چون در فهرستی که برای التعلیقات ابن سینا فراهم آورده انجام آن را سال ۵۰۳ ثبت کرده است. لوکری ادیب نیز بوده است و اشعاری عربی و فارسی از او بر جای مانده است او با ریز و درشت علوم حکمی عالم بوده است در پیری بینایی اش را از دست داده است.
بیهقی از او نقل کرده است: «از افزایش علم و معرفت ناامید شدم پس افزون بر آنچه تحصیل کردم بر علمم افزوده نمی شود و به سبب ناتوانی و نابینایی عاجز شدم و به آخرت مشتاق شدم» او این سخن را بارها بر زبان می آورد به گونه ای که شاگردان و اطرافیان او متوجه اشتیاق شدید او به آخرت شدند.