دوا کردن

شفائ . علاج کردن .

دواکردن. [ دَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) شفاء. مسافات. ( منتهی الارب ). علاج کردن. مداوا کردن. بهبود بخشیدن. درمان کردن. شفا دادن. مداوات. معالجه کردن. اُساوه. اُساوت. دارو کردن. ( یادداشت مؤلف ) :
هر که مر او را کند او دردمند
کرد نداند به جهان کس دواش.گفت که چنین حالتی دیدم... گفت : من آنجا روم و دوایش را دوا بکنم. ( قصص الانبیاء ص 177 ).
عطای تو کند این درد را دوا ور نی
علاج این چه شناسد حسین بن اسحاق.به من ده که از وی دوایی کنم
مس خویش را کیمیایی کنم.پیش بیطاری رفت تا دوا کند. ( گلستان ).
گفتیم عشق را به صبوری دوا کنیم
هر روز عشق بیشتر و صبر کمتر است.آخر نگهی بسوی ما کن
دردی به تفقدی دوا کن.غم نیست زخم خورده راه خدای را
دردی چه خوش بود که حبیبش کند دوا.ما را که درد عشق و بلای خمار کشت
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند.طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند.رخساره و لب او درد مرا دوا کرد
گلقند آفتابی آخر دوای ما کرد.به تاریخ وفات آرزوها مصرعی گفتم
ز نومیدی دوای دردهای بی دوا کردم.- دوای خسته کردن ؛ بیماری را مداوا کردن :
دوای خسته و جبر شکسته کس نکند
مگر کسی که یقینش بود به روز یقین.