مصرشناسی

مصرشناسی (در انگلیسی: Egyptology، از یونانی باستان: λογία، -logia) دانش مطالعه و بررسی تاریخ، زبان، فرهنگ، و آثار مصر باستان است. این دانش به بررسی دوره ای از تاریخ مصر که از هزاره پنجم پیش از میلاد آغاز می شود و تا سده ۴ام پس از میلاد مسیح ادامه می یابد، می پردازد و دو شاخه اصلی علوم انسانی یعنی باستان شناسی و تاریخ را در بر می گیرد.ژان فرانسوا شامپولیون   جیووانی باتیستا بلزونی   ویلیام متیو فلیندرس پتری   کارل ریچارد لپسیوس   هاوارد کارتر   زاهی حواس
به کسانی که به مطالعه این دانش پرداخته یا می پردازند، مصرشناس می گویند.
نخستین نشانه ها از تلاش برای بازسازی آثار باستانی مصر در دوره توتمس چهارم دیده می شوند. او ابوالهول بزرگ را پس از آنکه سال ها زیر شن های بیابان دفن بود، بازسازی کرد و سنگ یادبود معروف به رویا را به یاد آن تراشید. کمتر از دو سده بعد، شاهزاده خائم وست، چهارمین پسر رامسس دوم، به شناسایی و بازسازی سازه های باستانی، آرامگاه ها، و نیایشگاه ها و از جمله هرم ها همت نهاد.
کاهن مصری مان تو در دوره بطلمیوس یکم و بطلمیوس دوم در سده سوم پیش از میلاد کتابی به نام مصرنامه نوشته است که نوشته های آن امروزه نیز مورد استناد مصرشناسان قرار می گیرد. روش دودمان گذاری او امروزه بنیان نام گذاری دودمان های گوناگون مصر باستان است.

مصرشناسی (Egyptology)
صندلی با تصویر تحوت عنخ آمون و همسرش
تحقیق در مصر باستان . توجه به این موضوع به سفر هیئت اعزامی ناپلئون در ۱۷۹۹، و کشف سنگ رشیدباز می گردد. کاوش های متعددی در قرن ۱۹ در مصر انجام شد و رفته رفته، ویژگی علمی تری یافت. مصرشناسی مدیون تحقیقات فلیندِرز پِتری، باستان شناس انگلیسی، از ۱۸۸۰ به بعد و تأسیس «بنیاد اکتشاف مصر» در ۱۸۸۲ بود. در ۱۹۲۲ باستان شناس انگلیسی دیگری به نام هوارد کارتِر، مقبرۀ تحوت عنخ آمونرا کشف کرد. مصرشناسی پژوهش در زمینۀ مصر پیش از تاریخ و مطالعۀ پاپیروس ها (اسناد قدیمی) است که خشکی هوا آن ها را حفظ کرده است. با توسعۀ مصرشناسی، بسیاری از آثار گمشدۀ یونانی و مسیحی نیز کشف شده است.