زن صاحب جمال تابان بدن زن نیکوکار .
براقه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( براقة ) براقة. [ ب َرْراق َ ] ( ع ص ) زن صاحب جمال تابان بدن. ( منتهی الارب ). || زن نیکوکار. ( مهذب الاسماء ).
براقة. [ ب َرْراق َ ] (ع ص ) زن صاحب جمال تابان بدن . (منتهی الارب ). || زن نیکوکار. (مهذب الاسماء).
کلمات دیگر: