پوست افکندن

( مصدر ) پوست انداختن سلخ .

پوست افکندن. [ اَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) پوست انداختن. سلخ :
حرف بگذاشته چون دل سخنش
پوست بفکنده همچو مار تنش.
کجاست زهره که بر صدر عشق بنشیند
که پوست افکند از هیبتش پلنگ آنجا.رجوع به پوست انداختن شود.