اهانت اميز , مغرورانه , قابل تحقير , تحقير اميز
محتقر
عربی به فارسی
فرهنگ فارسی
پست و فرومایه و کمینه
لغت نامه دهخدا
محتقر. [ م ُ ت َ ق ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از احتقار. کسی که بنظر خواری و فرومایگی مینگرد. ( ناظم الاطباء ). خرد و کوچک شمرنده کسی را. خرد و خوار شمرنده کسی را. ( آنندراج ).
محتقر. [ م ُ ت َ ق َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از احتقار.پست و فرومایه و کمینه. ( ناظم الاطباء ) :
تو مگو کاین مس برون بد محتقر
در دل اکسیر چون گشته ست زر.
محتقر. [ م ُ ت َ ق َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از احتقار.پست و فرومایه و کمینه. ( ناظم الاطباء ) :
تو مگو کاین مس برون بد محتقر
در دل اکسیر چون گشته ست زر.
مولوی.
محتقر. [ م ُ ت َ ق َ ] (ع ص ) نعت مفعولی از احتقار.پست و فرومایه و کمینه . (ناظم الاطباء) :
تو مگو کاین مس برون بد محتقر
در دل اکسیر چون گشته ست زر.
تو مگو کاین مس برون بد محتقر
در دل اکسیر چون گشته ست زر.
مولوی .
محتقر. [ م ُ ت َ ق ِ ] (ع ص ) نعت فاعلی از احتقار. کسی که بنظر خواری و فرومایگی مینگرد. (ناظم الاطباء). خرد و کوچک شمرنده کسی را. خرد و خوار شمرنده کسی را. (آنندراج ).
کلمات دیگر: