عبیدالله بن مسعود
محبوبی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
محبوبی. [ م َ ] ( حامص ) محبوب بودن. محبوبیت.
محبوبی. [ م َ ] ( اِخ ) عبیداﷲبن مسعودبن محبوب المحبوبی معروف به تاج الشریعة. از علمای قرن هشتم هجری. او راست : شرح المواضعالمغلقة من وقایةالروایة از ابن صدرالشریعة. ( از المعجم المطبوعات ج 2 ستون 1620 ).
محبوبی. [ م َ ] ( اِخ ) عبیداﷲبن مسعودبن محبوب المحبوبی معروف به تاج الشریعة. از علمای قرن هشتم هجری. او راست : شرح المواضعالمغلقة من وقایةالروایة از ابن صدرالشریعة. ( از المعجم المطبوعات ج 2 ستون 1620 ).
محبوبی . [ م َ ] (اِخ ) عبیداﷲبن مسعودبن محبوب المحبوبی معروف به تاج الشریعة. از علمای قرن هشتم هجری . او راست : شرح المواضعالمغلقة من وقایةالروایة از ابن صدرالشریعة. (از المعجم المطبوعات ج 2 ستون 1620).
محبوبی . [ م َ ] (حامص ) محبوب بودن . محبوبیت .
کلمات دیگر: