ترقه

ترقه آتش بازی کوچکی است که با زدن آن بر زمین یا آتش زدن فتیلهٔ آن منفجر شده و صدای مهیبی ایجاد می کند.
دود زا: از ترکیب پتاسیم نیترات و شکر به دست می آید که در گذشته از آن استفاده شده است نسبت آن ۰/۳۸ شکر ۰/۶۲ پتاسیم نیترات
منفجره: ترکیبی از گوگرد و زغال بید یا بادمجان و شوره یا همون پتاسیم نیترات بدست میاید به نسبت معمولاً 11 گوگرد 14 زغال75 شوره
چینی ها از همان سدهٔ نخستین قبل از میلاد شوره و کربن را می شناختند. اختلاط این دو جسم به نسبت های معین در سدهٔ سوم میلادی رایج بود. در آغاز سدهٔ هفتم موفق به تهیهٔ ترقهٔ آتشبازی شدند. با شروع سدهٔ دهم از یک مخلوط محترقه که از گوگرد، شوره، زغال و قیر ترکیب شده بود در صنایع جنگی استفاده می کردند.
ترقه ها، که با صدای مهیب و ترس آور خود، بیشتر توجه جوانترها را جلب می کنند، انواع و اقسام مختلفی دارند، اما اساس و پایهٔ ساخت همهٔ آن ها یکی است؛ آن ها در واقع از محفظه ای نسبتاً مستحکم تشکیل شده اند، که معمولاً از چندین لایه کاغذ و مقوای به هم چسبانده شده یا به ندرت از پلاستیک ساخته و با مقدار اندکی ماده منفجره چون باروت پر می شوند.برای آغاز عمل احتراق، یک رشته فتیله بکار گرفته می شود یا همانند جعبه کبریت، بخش فوقانی آن، با عمل اصطکاک آتش زده می شود.
برخلاف تصور همگانی، ترقه، همانند یک بمب منفجر نمی شود، بلکه محفظهٔ نامبرده از هم می پاشد، زیرا فشار درونی آن بر اثر احتراق پودر سوزان به سرعت افزایش می یابد.صدای کرکنندهٔ ترقه، بر اثر خروج گازهای محترقی تولید می شود، که با سرعت ماورای صوت خود از محفظهٔ ترقه، به خارج راه می یابند.