ماه الول، فرصتی است برای درک حقیقت خلقت جهان هستی و رابطه انسان با خد. اوند که در مرکز این آفرینش قرار دارد. در این ماه، هر فرد یهودی رفتار خود با خداوند و انسان ها را مورد بازبینی قرار داده و از خطاها و اشتباهات، توبه می کند. توبه در واقع معالجه است. بازگشت است، بهره برداری از نتیجه اطاعتِ خدا و تسلیم در برابر دستورهی دینی و پاک شدن و دگرگونی واقعی است.
پذیرفته شدن توبه، خود سنتی است در کنار سنتها و قوانین طبیعی و اجتماعی پروردگار
توبه یکی از مهمترین راههی لطف الهی است چنانچه حضرت داود در کتاب مزامیر ( فصل 25 یه 8 ) می فرمید:
خداوند شیسته و عادل است بنابرین به گناهکاران راه را آموزش می دهد.
همچنین توبه نمودن و اقرار کردن به خطاها امری است از اوامر الهی در تورات مقدس ( تثنیه فصل30 یه 2 ) آمده است:
به درگاه خدا خالقت توبه کن از صمیم قلب و اوامرش را اطاعت نما چنانکه من امروز به تو و به فرزندانت توصیه می نمیم.
و در کتاب یشعیا نبی ( فصل 55 یه 6 و 7 ) می فرمید: خدا را طلب کنید تا او را بیابید، بخوانید او را که نزدیک می باشد: شخص شریر راه بدش را و مرد نابکار افکارش را ترک نمید. برگردد بسوی خدا که رحم خواهد کرد به او چون خدی ما بخشنده است.
هر که به گناهان خود اقرار می آورد ولی قلبش تصمیم ترک نمودن آنرا نمی گیرد مثل کسی است که شیئی ناپاک را در دست دارد و مشغول غسل کردن می باشد. با آنکه توبه برای همیشه مفید است ولی طبق اعتقادات یهود، توبه در ماه اِلول ( آخرین ماه تقویم عبری ) و ده روز توبه بین روش هشانا ( اول سال ) تا کیپور ( روزه بزرگ ) سریعتر مورد قبول واقع خواهد شد.
ماه الول را ماه رضامندی نیز می نامند زیرا در روز اول ماه الول بود که حضرت موسی به کوه سینی صعود نمود ت برای مرتبه دوم لوحه هی پیمان الهی را دریافت نمید. حضرت موسی چهل شبانه روز در کوه توقف نمود که پیان آن روز دهم تیشری می باشد. این روز مصادف با روز کیپور ( روزه بزرگ ) است که توانست برای قوم یهود موجب بخشودگی و آمورزش گردد. در چنین روزهیی پروردگار متعال نسبت به قوم بر سر لطف آمده از خطی آنها در گذشت.
از آن زمان این روزها بعنوان روزهی رضامندی توبه و تزکیه نفس تعیین گردید.
از دومین شب ماه اِلول مؤمنین در کنیساها اجتماع نموده و مجموعه نمازهی مخصوصی را که به نام سلیحُوت معروف است با تضرع و التماس می خوانند. کلمه سلیحُوت از لغت عبری سِلَح مشتق شده و معنی آن بخشیدن و آمرزیدن است. خواندن سلیحوت تا کیپور ادامه دارد.
مجموعه سلیحُوت اساساً نوعی سرود مذهبی عارفانه است و هدف آن درک صفات باریتعالی و نزدیک شدن به حضرت حق و توصیف احساسات درونی و مذهبی فرد و اجتماع، درخواست بخشیش از خداوند و توبه از خطاست.
در موارد مختلف در کتاب مقدس تاکید شده است که سلیحا به معنی بخشیش به لطف و اراده ذات خداوند بستگی داشته و به انسان تواب اعطا می شود. یات ذیل مبین این نظریه هستند:
رحمت و مغفرت از آن خداوند خالق ما است ( دانیال 9 - 9 ) و نیز در کتاب مزامیر داود می فرمید: بخشیش نزد تو است تا از تو بترسند ( مزامیر داود فصل 130 یه 4 ) و همچنین در کتاب نحمی این گونه ذکر شده است: اما تو خدی غفور و کریم و رحیم و دیر غضب و کثیر احسان بوده یشان را ترک نکردی ( نحمیا 9 - 17 )
قسمت هی مختلف مجموعه سلیحُوت در یک زمان واحد و در یک مکان معین و تالیف نشده اند بلکه این مجموعه در زمانهی مختلف و بوسیله افراد جوامع مختلف یهودی به رشته تحریر درآمده است. قدیمی ترین نسخه سلیحُوت در کتاب سیدوری است که ( ( راو عمرام گائون ) ) در قرن نهم میلادی تالیف نموده است. ساختن این نوع اشعار مذهبی عرفانی و تا قرن شانزدهم ادامه داشته است. در سلیحوت هی سفارادی که مورد استفاده یهودیان ایران نیز می باشد هدف و متن اصلی سلیحوت یعنی درخواست انسان از پیشگاه خداوند و طلب بخشیش بخوبی حفظ شده است ولی در سلیحُوت هی برادران اروپائی، راجع به رویدادهی ناگوار تاریخی، مخصوصا از شهیدانی که خون آنان به ناحق ریخته شده است نیز مطالبی آورده شده است.
شوفار ( کرنا ) چیست؟
( ( شوفار ) ) یکی از قدیمی ترین آلات موسیقی است که تاکنون بشر آنرا شناخته است. آن را از شاخ حیوانات حلال گوشت می سازند و به همین علت در عالم قدیم در موارد مختلف از آن استفاده می شد. در کتاب مقدس موارد مختلف استعمال شوفار ذکر شده است.
معنی حقیقی کلمه شوفار معلوم نیست برخی آن را از ریشه شوفار بمعنی درخشان بودن یا تیز بودن دانسته اند. شید بدلیل ینکه صدی آن تیز و نت هائی که از آن خارج می شود گوش خراش می باشند، چنین نامی برای آن انتخاب شده است.
امر نواختن شوفار از کتب مقدس:
تورات مقدس ( سفر اعداد فصل 29یه1 ) می فرمید: ( ( روز اول ماه هفتم مقدس است ( رو ش هشانا ) در آن روز هیچ کاری را انجام ندهید برای شما روز نواختن باشد ) ) و یا در سفر لاویان ( فصل 23 یات 24و25 ) آمده: ( ( با بنی اسرائیل متکلم شده بگو که اول ماه هفتم برای شما روز تعطیل و یادگار مقدس نواختن است هیچگونه کاری را انجام ندهید و قربانی آتشی ر برای خداوند بگذرانید. ) )
کتاب یشعیا فصل 58 یه1 می فرمید:
با صدی بلند از گلوی خود فریاد نموده و دریغ مکن. مثل شیپور صدی خود را بلند کن و قوم مرا از خطاهی آنها آگاه نما
همچنین در کتاب هارامبام ( قسمت توبه فصل 3 بند 4 ) آمده: ( ( اشارات مرموزی راجع به نواختن شوفار داده شده و مقصود این که ی خفتگان بیدار شوید و ی چرت زدگان هوشیار گردید و اعمال خود را تجسس کرده و توبه نمائید و خالق خود را به خاطر بیاورید . . . . هر کس از اعمال بد خود منصرف گردد ) ) .
در کتاب یهوشوع ( فصل ششم ) چنین آمده که سپاهیان آن حضرت، روزی یک مرتبه در حالی که 7 کاهن در پیشاپیش آنان در حرکت بودند و ( ( کرنا ) ) می نواختند شهر ( ( یریحو ) ) را طواف می کردند. در روز هفتم 7 مرتبه این عمل تکرار گردید، حصارهی شهر فرو ریخت و شهر تسلیم شد.
شاخ هر حیوان اهل . . .
پذیرفته شدن توبه، خود سنتی است در کنار سنتها و قوانین طبیعی و اجتماعی پروردگار
توبه یکی از مهمترین راههی لطف الهی است چنانچه حضرت داود در کتاب مزامیر ( فصل 25 یه 8 ) می فرمید:
خداوند شیسته و عادل است بنابرین به گناهکاران راه را آموزش می دهد.
همچنین توبه نمودن و اقرار کردن به خطاها امری است از اوامر الهی در تورات مقدس ( تثنیه فصل30 یه 2 ) آمده است:
به درگاه خدا خالقت توبه کن از صمیم قلب و اوامرش را اطاعت نما چنانکه من امروز به تو و به فرزندانت توصیه می نمیم.
و در کتاب یشعیا نبی ( فصل 55 یه 6 و 7 ) می فرمید: خدا را طلب کنید تا او را بیابید، بخوانید او را که نزدیک می باشد: شخص شریر راه بدش را و مرد نابکار افکارش را ترک نمید. برگردد بسوی خدا که رحم خواهد کرد به او چون خدی ما بخشنده است.
هر که به گناهان خود اقرار می آورد ولی قلبش تصمیم ترک نمودن آنرا نمی گیرد مثل کسی است که شیئی ناپاک را در دست دارد و مشغول غسل کردن می باشد. با آنکه توبه برای همیشه مفید است ولی طبق اعتقادات یهود، توبه در ماه اِلول ( آخرین ماه تقویم عبری ) و ده روز توبه بین روش هشانا ( اول سال ) تا کیپور ( روزه بزرگ ) سریعتر مورد قبول واقع خواهد شد.
ماه الول را ماه رضامندی نیز می نامند زیرا در روز اول ماه الول بود که حضرت موسی به کوه سینی صعود نمود ت برای مرتبه دوم لوحه هی پیمان الهی را دریافت نمید. حضرت موسی چهل شبانه روز در کوه توقف نمود که پیان آن روز دهم تیشری می باشد. این روز مصادف با روز کیپور ( روزه بزرگ ) است که توانست برای قوم یهود موجب بخشودگی و آمورزش گردد. در چنین روزهیی پروردگار متعال نسبت به قوم بر سر لطف آمده از خطی آنها در گذشت.
از آن زمان این روزها بعنوان روزهی رضامندی توبه و تزکیه نفس تعیین گردید.
از دومین شب ماه اِلول مؤمنین در کنیساها اجتماع نموده و مجموعه نمازهی مخصوصی را که به نام سلیحُوت معروف است با تضرع و التماس می خوانند. کلمه سلیحُوت از لغت عبری سِلَح مشتق شده و معنی آن بخشیدن و آمرزیدن است. خواندن سلیحوت تا کیپور ادامه دارد.
مجموعه سلیحُوت اساساً نوعی سرود مذهبی عارفانه است و هدف آن درک صفات باریتعالی و نزدیک شدن به حضرت حق و توصیف احساسات درونی و مذهبی فرد و اجتماع، درخواست بخشیش از خداوند و توبه از خطاست.
در موارد مختلف در کتاب مقدس تاکید شده است که سلیحا به معنی بخشیش به لطف و اراده ذات خداوند بستگی داشته و به انسان تواب اعطا می شود. یات ذیل مبین این نظریه هستند:
رحمت و مغفرت از آن خداوند خالق ما است ( دانیال 9 - 9 ) و نیز در کتاب مزامیر داود می فرمید: بخشیش نزد تو است تا از تو بترسند ( مزامیر داود فصل 130 یه 4 ) و همچنین در کتاب نحمی این گونه ذکر شده است: اما تو خدی غفور و کریم و رحیم و دیر غضب و کثیر احسان بوده یشان را ترک نکردی ( نحمیا 9 - 17 )
قسمت هی مختلف مجموعه سلیحُوت در یک زمان واحد و در یک مکان معین و تالیف نشده اند بلکه این مجموعه در زمانهی مختلف و بوسیله افراد جوامع مختلف یهودی به رشته تحریر درآمده است. قدیمی ترین نسخه سلیحُوت در کتاب سیدوری است که ( ( راو عمرام گائون ) ) در قرن نهم میلادی تالیف نموده است. ساختن این نوع اشعار مذهبی عرفانی و تا قرن شانزدهم ادامه داشته است. در سلیحوت هی سفارادی که مورد استفاده یهودیان ایران نیز می باشد هدف و متن اصلی سلیحوت یعنی درخواست انسان از پیشگاه خداوند و طلب بخشیش بخوبی حفظ شده است ولی در سلیحُوت هی برادران اروپائی، راجع به رویدادهی ناگوار تاریخی، مخصوصا از شهیدانی که خون آنان به ناحق ریخته شده است نیز مطالبی آورده شده است.
شوفار ( کرنا ) چیست؟
( ( شوفار ) ) یکی از قدیمی ترین آلات موسیقی است که تاکنون بشر آنرا شناخته است. آن را از شاخ حیوانات حلال گوشت می سازند و به همین علت در عالم قدیم در موارد مختلف از آن استفاده می شد. در کتاب مقدس موارد مختلف استعمال شوفار ذکر شده است.
معنی حقیقی کلمه شوفار معلوم نیست برخی آن را از ریشه شوفار بمعنی درخشان بودن یا تیز بودن دانسته اند. شید بدلیل ینکه صدی آن تیز و نت هائی که از آن خارج می شود گوش خراش می باشند، چنین نامی برای آن انتخاب شده است.
امر نواختن شوفار از کتب مقدس:
تورات مقدس ( سفر اعداد فصل 29یه1 ) می فرمید: ( ( روز اول ماه هفتم مقدس است ( رو ش هشانا ) در آن روز هیچ کاری را انجام ندهید برای شما روز نواختن باشد ) ) و یا در سفر لاویان ( فصل 23 یات 24و25 ) آمده: ( ( با بنی اسرائیل متکلم شده بگو که اول ماه هفتم برای شما روز تعطیل و یادگار مقدس نواختن است هیچگونه کاری را انجام ندهید و قربانی آتشی ر برای خداوند بگذرانید. ) )
کتاب یشعیا فصل 58 یه1 می فرمید:
با صدی بلند از گلوی خود فریاد نموده و دریغ مکن. مثل شیپور صدی خود را بلند کن و قوم مرا از خطاهی آنها آگاه نما
همچنین در کتاب هارامبام ( قسمت توبه فصل 3 بند 4 ) آمده: ( ( اشارات مرموزی راجع به نواختن شوفار داده شده و مقصود این که ی خفتگان بیدار شوید و ی چرت زدگان هوشیار گردید و اعمال خود را تجسس کرده و توبه نمائید و خالق خود را به خاطر بیاورید . . . . هر کس از اعمال بد خود منصرف گردد ) ) .
در کتاب یهوشوع ( فصل ششم ) چنین آمده که سپاهیان آن حضرت، روزی یک مرتبه در حالی که 7 کاهن در پیشاپیش آنان در حرکت بودند و ( ( کرنا ) ) می نواختند شهر ( ( یریحو ) ) را طواف می کردند. در روز هفتم 7 مرتبه این عمل تکرار گردید، حصارهی شهر فرو ریخت و شهر تسلیم شد.
شاخ هر حیوان اهل . . .